Και συγκεκριμένα, ο Batman του Νόλαν και της τριλογίας του, της λεγόμενης και ως ''ρεαλιστικής''. Για την ακρίβεια, όλοι οι απανταχού, κινηματογραφικοί ή χάρτινοι Batman, αν βγάλει κάποιος το αχαλίνωτο κιτς της τηλεοπτικής σειράς (ναναναναναννανανανανανανανανανανα batmaaaaaan) και τις ταινίες του Tim Burton που εμπνεύστηκαν από τον Batman (αυτό και τέλος), άντε βια και ΜΕΡΙΚΑ κόμικ, όπως ας πούμε το ''Killing Joke''.
(Για τον Ρόμπιν δεν θα γίνει καμία νύξη, γιατί είναι ο πιο αποτυχημένος sidekick στην ιστορία των κόμικ και του σινεμά. Όπως δεν θα γίνει νύξη για τις άλλες δυο ταινίες του Batman ανάμεσα στου Burton και του Nolan. Άντε, μια μικρή.)
Ο νυχτερίδας αποτελεί έναν από τους πιο παλιούς ήρωες της DC. Για την ακρίβεια, είναι από τους πρώτους, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με το σύμβολο του φεμινισμού και του φετίχ Wonder Woman και τον ανεκδιήγητο εξωγήινο που φοράει στολή στα χρώματα της Αμερικής και φοβάται τον κρυπτονίτη. Αν και είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το γιατί ακριβώς ο Μπάτμαν είναι στην πραγματικότητα ένα διεστραμμένο φασισταριό με 1st World Problems, η μεγάλη επιτυχία των τελευταίων ταινιών αναπόφευτα τον οδηγεί στο να εγκαινιάσει την στήλη με τα υπερ-υπο-εκτιμημένα.
Οι ταινίες, και οι δυο, χαρακτηρίζονται από χαοτική πλοκή, εντελώς μανιχαιστική λογική καλού-κακού και με σαφή προπαγάνδα του μότο: Ασφάλεια εναντίον ελευθερίας. Στην τρίτη ταινία τα πράγματα οξύνονται και απογυμνώνονται ακόμα περισσότερο: Οι οπαδοί του Bane που κρατάει όμηρο το μεγάλο κεφάλαιο της Gotham προσομοιάζονται με το κίνημα Occupy Wall St.!
Ακόμα και οι γονείς του Μπάτμαν, ο άδικος χαμός των οποίων τον έκανε μασκοφόρο εκδικητή (sic) ήταν μια άλλη όψη του ''πως-οι-εκατομυριούχοι-μπορούν-να-σώσουν-τον-κόσμο'', φτιάχνοντας τρένα και θέσεις εργασίας. Η ίδια η Γκόθαμ είναι μια πόλη χωρίς πολίτες, παρά μόνο με εκλεκτά μέλη της μπουρζουαζίας (αυτά κυνήγαγε ο Τζόκερ: Εισαγγελείς, δημάρχους, δικηγορίνες με attitude, playboys, μαφιόζους της υψηλής κοινωνίας κλπ) και σούπερ κακούς, πολύ κακούς ανθρώπους που θέλουν πάντα να καταστρέψουν την ''Πόλη'', ως ένα ιδανικό εντελώς αφηρημένο. Ο Ρας Αλ Γκουλ, ο Τζόκερ και ο Μπέιν, όλοι μαζί με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, προσπαθούν να διαλύσουν από τα θεμέλια την ''πόλη'' και μαζί το σύμβολο της ''τάξης και ηθικής'', τον Μπάτμαν.
Ο οποίος Μπάτμαν λειτουργεί στην ταινία ως ένας πιο στυλάτος και μιλιταριστικός Jack Bauer της CTU. Αναιρεί κάθε πιθανό κανόνα και νόμο για να ''νικήσει το κακό'' και η μόνη μας ασφάλεια είναι ότι έχει μια αρχή-να μην σκοτώνει. Αυτό του επιτρέπει να ακούει όλα τα τηλέφωνα της πόλης, να δέρνει και να καταστρέφει δημόσια περιουσία απλά και μόνο για να σώσει την αγαπημένη του. Βέβαια ο Jack Bauer έχει μια πιο φυσιολογική και λιγότερο αστεία βραχνάδα στη φωνή. Αυτό, του άξιζε. Μαζί του και ο επικεφαλής της Αστυνομίας, Γκόρντον, η απόδειξη ότι υπάρχουν ''καλοί'' μπάτσοι, που με την σειρά τους δεν λειτουργούν σε κανένα σημείο βάση νόμου αλλά με το μότο ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και εντάξει, το να περιμένει κανείς πολιτικά νοήματα από την σύγχρονη σεναριακή ένδεια του Χόλιγουντ (όλες οι κορυφαίες εισπρακτικά ταινίες και όλες όσες έρχονται είναι είτε κόμικ, είτε remake είτε sequel) είναι μάλλον υπερβολή, αλλά και πάλι, το μεγαλύτερο μέρος του hype των ταινιών (και των τριών) είναι ο Χιθ Λέτζερ και εκεί έγκειται η υπερεκτίμηση. Όπως και στις δηλώσεις για τον πιο ''σύνθετο'' ήρωα των κόμικ και τον πιο ''σκοτεινό''. Τουναντίον: Μέχρι και ο Captain America διάολε οργάνωσε αντικυβερνητική αντίσταση (απέναντι στον έτερο playboy, Iron Man, που τουλάχιστον έχει πλάκα και δεν είναι ψυχάκιας), ακόμα και ο γελοίος εξωγήινος που φοράει το σώβρακο απ'έξω έχει αμφισβητήσει τον εαυτό του και τα ιδανικά του. Ο Μπάτμαν παραμένει διαχρονικά μονόχνωτος, σεξιστής, αδίστακτος corporateκαρχαρίας, χωρίς σε ούτε ένα σημείο να καταλάβει ότι η Γκόθαμ έχει εγκληματικότητα ακριβώς επειδή είναι μια πόλη με τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις, πληβειοποίηση κατώτερων στρωμάτων και μια λαίμαργη μπουρζουαζία.
Τουλάχιστον υπάρχουν και τίμια παιδιά εργατικών στρωμάτων στο σύμπαν των υπερηρώων, που σε γενικές γραμμές η αστυνομία δεν τους καλεί με προβολείς ομίχλης αλλά τους κυνηγά και που όσο και αν κινδυνεύει ο κόσμος παραμένουν χομπίστες.
Κατά τα άλλα, οι ταινίες του Νόλαν αποτελούν μια θεμιτή στροφή στην καλλιτεχνική διεύθυνση έναντι της ευκολίας του φαντεζί εφέ ή του 3D (και στο Inception και στο Prestige), επαναφέρουν την έννοια ''δημιουργός'' στο αμερικάνικο εμπορικό σινεμά που είχε αντικατασταθεί με τεχνοκράτες τύπου Michael Bay, αλλά το να βλέπεις τον Σκοτεινό Ιππότη στη θέση 7 αυτής της λίστας, ε, δίνει τον ορισμό της υπερεκτίμησης (αν και το νούμερο 21 είναι επίσης προκλητικό, αλλά αυτό είναι για επόμενη συζήτηση..).
OVERRATED LVL: 7,5/10
>UPDATE: ο σκοτεινός ιππότης επιστρέφει (σπόιλερς_)
Η τρίτη ταινία αποδυκνείει περίτρανα όλα τα παραπάνω. Αλλά και μερικά ακόμα:
Το σενάριο είναι ιδεολογικά ακόμα πιο αντιδραστικό από ότι στις προηγούμενες ταινίες. Το τι ήθελε να πει ο ποιητής με τις ευθείες συγκρίσεις του Bane με τον αντικαπιταλισμό και το Occupy Wall St. κανείς δεν κατάλαβε. Όπως και το γεγονός ότι οι μόνοι πολίτες της Γκόθαμ που οργάνωσαν αντίσταση ήταν οι μπάτσοι(!), υπονοώντας ότι όλοι οι υπόλοιποι είτε πήγαν με τον Bane (ανεξήγητοι οι λόγοι, σκοτώστρα και απελευθερωτής με απειλή ατομικής μπόμπας καθώς ήταν) είτε έμειναν σπίτια τους. Βέβαια, ο Νόλαν αρνείται οποιαδήποτε σύνδεση του έργου με ''πολιτική''. Όχι ότι έχει και πολύ σημασία: Η ταινία είναι ένα οπτικοακουστικό (με το ακουστικό να έχει τεράστιο ρόλο) υπερθέαμα από τα λίγα. Ο Batman περιφέρεται (αν και δεν εμφανίζεται πολύ) τη μια ως χομπίστας που θέλει να ξαναρίξει ξύλο (και την πατάει σαν να ήταν ο Kick-Ass) και την άλλη ως ο αναστημένος Μεσσίας που έρχεται να επαναφέρει την κανονικότητα σε μια Γκόθαμ που την χαρακτηρίζουν τα λαικά δικαστήρια (περίπου) και η απειλή μιας ατομικής βόμβας που θα σκάσει ούτως ή άλλως. Βασικά αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν στέκει σχεδόν τίποτα στο σχέδιο του Bane, και αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο από την ''ανατροπή'' του φινάλε που αποδυκνείεται ότι δεν ήταν καν δικό του σχέδιο. Η ταινία στέκει περισσότερο ως ένα σχέδιο της ομάδας του Inception για να αφήσει ο Batman την στολή του: Αν εμφανιζόταν ο ΝτιΚάπριο ως Ρόμπιν ή Poison Ivy δεν θα ξένιζε.
Τώρα, πέρα από το γεγονός ότι η υπόθεση μπάζει και το γεγονός ότι όσο άρτια, άλλο τόσο ψυχρή και αποστασιοποιημένη είναι η σκηνοθεσία του Νόλαν, η φιλοδοξία της εκπληκτικής αυτής ταινίας βάζει ένα νέο πήχη στην παραγωγή του είδους. Πρέπει όμως να γίνει άλλη μια μνεία στο μουσικό σκορ, στο οποίο οφείλεται μεγάλο ποσοστό της δυναμικής του έργου.
Από εκεί και πέρα, ο Hardy ψιλοχαραμίζεται με την μάσκα και την λίγο αλα ντουντούκα φωνή του, αλλά το μεγαλύτερο, το πιο σημαντικό, το πιο άξιο συγχαρητηρίων, το πιο αναπάντεχο κατόρθωμα του Νόλαν και της ταινίας είναι το γεγονός ότι κατάφερε να φτιάξει ένα ρόλο που έκανε την νερόβραστη πριγκίπισσα για κορίτσια προσχολικής ηλικίας, γκόμενα.
και δώρο έκπληξη, η νέα ταινία σε HD από πειρατικό blog.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου