Δεν το είχα δει στο σινεμά. Κυκλοφόρησε λίγο σε συζητήσεις, άκουσα κάποιους πιο φανατισμένους (πάντα μου κινεί το ενδιαφέρον αυτό) να λένε ''βλακεία ολκής'' και κάποιους να λένε ''γαμώ, με περιεχόμενο''. Λίγο το cast, λίγο ο τίτλος, λίγο το είδος (τι κουρασμένο και κλισέ είδος είναι οι ταινίες τρόμου..), δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Άλλωστε και το σινεμά πλέον, παρά την αλλαγή της φυσιογνωμίας του (πας σινεμά γενικώς, δεν πας να δεις ένα έργο συγκεκριμένο, χαίρε λογική των multiplex) είναι ακριβό σπορ και μια προεργασία είναι απαραίτητη. Ύστερα όμως το ξανάκουσα να επανέρχεται. Αρκετοί το σχολιάσανε σε blogs, κουβέντα γινόταν. Αν σε μια ταινία γίνεται κουβέντα, τότε κάτι έχει καταφέρει. Είδα τα credits, είδα τον Josh Whedon. Ο τύπος έφτιαξε τους Avengers. Αποφάσισα με τα πολλά να το δω. Άλλαξα γνώμη τρεις φορές κατά τη διάρκεια.
Το γεγονός ότι μια camp, ορισμός-του-bad-movie ταινία έχει καταφέρει, έστω και περιορισμένα, να κάνει ένα μικρό ντόρο, οφείλεται σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά θα εξηγηθώ στη συνέχεια. Προφανώς, για αρχή, δεν είναι καν ταινία τρόμου. Δηλαδή δεν έχει ούτε ένα τρομακτικό σημείο, ενώ ακόμα και τα gore σημεία με την αναγκαία σπλατεριά είναι τόσο ανάλαφρα που είναι κωμικά. Το ''κόλπο'' του, ότι δηλαδή αυτό που συμβαίνει είναι σκηνοθετημένο σαν reality (το δείχνει από την αρχή) και το δεύτερο ''κόλπο'' του, ότι δηλαδή είναι ένα reality για μια διαχρονική θυσία που κάνουμε σε κάποια ''προαιώνια τέρατα'' (το δείχνει στο τέλος, με την Weaver, που μετά το Paul μάλλον θα κάνει συνεχώς τέτοια cameo), ναι, έχει ένα συμβολισμό, αλλά όχι τίποτα βαθύ: Το Cabin in the woods είναι μια κωμωδία τρόμου που μιλάει για τις ταινίες τρόμου και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί οι ταινίες τρόμου δεν είναι πια καλές ταινίες. Ως εκ τούτου, δεν είναι και η ίδια καλή, μόνο που το ξέρει, και σε κανένα σημείο δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.
Οι Avengers είναι πιο καλή ταινία από το TDKR ακριβώς για αυτό το λόγο. Είναι σουπερήρωρες εφηβικών φαντασιώσεων που παλεύουν εξωγήινους. Το να τοποθετήσεις το παράλογο μέσα στο παράλογο δεν σε κάνει απαραίτητα ''σκεπτόμενο κινηματογράφο'', όπως ονομάζεται το TDKR (που βάζει το παράλογο μέσα στο πραγματικό), αλλά σίγουρα σε κάνει διασκεδαστικό. Ο Josh Whedon είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον κινηματογράφο, τους σουπερήρωες, τις ταινίες τρόμου, όπως αγαπάει και κάθε εφηβική του φαντασίωση. Ωστόσο, δεν είναι δημιουργός που θέλει να διασώσει τον πολιτισμό του: Είναι ένας ικανότατος έμπορος που θέλει να διασώσει την αξία του προϊόντος του.
Στο Cabin in the woods βάζει όλα τα στερεότυπα μαζί και ψιθυρίζει ότι πρέπει να αλλάξουν, αν θέλει το είδος να ανανεωθεί. Η ανανέωσή του πρέπει να γίνει όχι από κάποιο φετιχισμό για την καλλιτεχνική αξία του είδους- πρέπει να ανανεωθεί για να συνεχίσει να πουλάει. Είναι όλοι οι κλισέ χαρακτήρες και όλα τα κλισέ τέρατα μαζί, και όλοι μαζί παίζουν ξύλο και γίνονται κόκκινοι από αίμα. Ακόμα και ο τρόπος που πέφτουν τα κορμιά, γίνεται με τέτοιο τρόπο που λες ''δεν με ένοιαζε καθόλου που πέθανε ο τάδε'' αλλά στην πραγματικότητα οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να μην σε νοιάζει που πεθαίνει ο τάδε. Γιατί who gives a fuck, anyway; Αντικειμενικά, στο τέλος του έργου σου έρχονται όλες οι ταινίες μαζεμένες: Από την εποχή της γνήσιας τρομάρας (Παρασκευές και 13, Χάλογουιν, Φρέντυ Κρούγκερ, Hellraiser, Βαμπίρ, Ζόμπι, φαντάσματα και τόσα άλλα, δεν αρχίζω καν) στην εποχή της γνήσιας βαρεμάρας (videogames-to-film, και γενικώς, ας ονομάσει κάποιος μια πρόσφατη τρομαχτική ταινία)- το cabin in the woods είναι ένας ηθελημένος επικήδειος.
Δεν την υπερασπίζομαι με κάποιο τρόπο. Για την ακρίβεια, μια άλλη ταινία στο παρελθόν έκανε περίπου το ίδιο πράγμα με λιγότερα εφέ και αρκετά καλύτερα: Το Scream από το 1996 έβαλε κάτω όλα τα κλισέ και τα έκανε άνω κάτω, προσφέροντας μια ανανέωση από τότε. Φυσικά η βιομηχανία δεν έπιασε το μύνημα: Έφτιαξε sequels (3!) του Scream, πλάκωσε στα remake και reboοt και reβαρεθήκαμεπια κάθε θρυλικής ταινίας του παρελθόντος (βγαίνει ο Leatherface σε 3d, συντονιστείτε) και αποφάσισε ότι το θέμα είναι η οπτική αποτελεσματικότητα του ''τέρατος'' έναντι της βασικής λειτουργικότητας των ταινιών τρόμου: Το κατα πόσο μπορούν να ενσωματώνουν πραγματικούς συλλογικούς φόβους, να τους αναπαριστούν με το μύθο ενός ''κακού'' και να δημιουργούν το φόβο κατ'αρχήν στον εγκέφαλο και ύστερα στον αμφιβληστροειδή με το συνδυασμό (εικόνα, μουσική, φωτογραφία, πλοκή) των μέσων του σινεμά. Το Cabin in the woods δεν επιχειρεί να ορίσει την πορεία που πρέπει να πάρουν οι ταινίες τρόμου, αλλά αντίθετα καταδυκνείει την σύγχρονη αποτυχία τους- το ότι το κάνει (μάλλον) συνειδητά είναι στα ατού του, αλλά αυτό δεν είπε και κάτι καινούριο. 
Από την άλλη, η ταινία είναι ένας διαρκής ανταγωνισμός cult σκηνών ανθολογίας και γελοιοτήτων. Το ζευγάρι πάει να κάνει σεξ στο τρομακτικό δάσος (ε, βέβαια), η κοπέλα κρυώνει (αυτό ήταν ανατροπή γιατί συνήθως δεν κρυώνουν) και οι ''σκηνοθέτες'' πατάνε ένα κουμπί και από το έδαφος απελευθερώνεται ένα σύννεφο από φερομόνες (!!!!), ανεβάζουν την θερμοκρασία της περιοχής και ένα άλλο σημείο φωτίζεται ρομαντικά. Booby-time. Brain Damage στο μεσοδιάστημα. Λίγο μετά όμως, έρχονται τα καλούδια. Για να μην τα αναφέρω όλα, ενδεικτικά: Η ''πρωταγωνίστρια'' είναι στα χέρια ενός ζόμπι που αρχίζει να την κοπανάει και να την κομματιάζει. Το βλέπουμε από το video-wall του control room των σκηνοθετών, όπου όλοι κάνουν ένα πάρτυ και nobody gives a fuck. Πανέξυπνο. Λίγο πιο μετά, οι τύποι απελευθερώνουν κάθε πιθανό και απίθανο τέρας ταινιών τρόμου και αρχίζει μια ακατάληπτη σπλατεριά ανευ προηγουμένου. Έξοχο. Στο τέλος ένα τεράστιο χέρι από έναν υπερμεγέθη Balrog αναδύεται και καταστρέφεται η Γη.
Η ταινία έχει αναρίθμητες αναφορές σε ταινίες τρόμου καθ'όλη τη διάρκεια, σαν σοβαρή παρωδία και σινεφίλ νοσταλγία. Από το Evil Dead μέχρι το Τελευταίο σπίτι στα αριστερά. Δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή: Είναι μια μελλοντική bad-movie-we-love και θα διεκδικήσει το χώρο της στα cult απότοκα ενός κουρασμένου και με μηχανική (3d) υποστήριξη είδους.
1 σχόλια:
Spoilers, spoilers everywhere :P Όντως η ταινία είναι μοναδική. Πάνο δες την σειρά Firefly του Whedon.
Δημοσίευση σχολίου