Fracture (2007)

Υπάρχουν 1-2 πράγματα που μου άρεσαν στο Fracture του Gregory Hoblit, ενός σκηνοθέτη κυρίως τηλεοπτικών σειρών που έφτιαξε κάποτε το υπερτιμημένο Primal Fear και έκανε όνομα τον Edward Norton: 

1. Είχε μια φρέσκια ιδέα για ένα κουρασμένο είδος του αστυνομικοδικαστικού θρίλερ, που κυρίως βασίζεται πάνω σε μαζικά βιβλία από συγγραφείς όπως ο Grisham. Το τέλειο έγκλημα, για το Fracture,  δεν είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να βρει τον ένοχο. Είναι το έγκλημα που όλοι ξέρουν τον ένοχο αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν, γιατί ο ένοχος έχει σκεφτεί 10 βήματα μπροστά. Λίγο Harold Pinter και Sleuth (η ταινία που προέκυψε από το θεατρικό είναι ultra-fail) λίγο Hitchock και A perfect Murder με λίγο παραπάνω δικαστήριο. Το tagline είναι ένα από τα καλύτερα: ''I killed my wife. Prove it''. 

2. O Anthony Hopkins που αν ξέρει κάτι καλύτερα από όλα να κάνει, είναι να προσωποποιεί τον συνειδητά παρανοϊκό. Όχι γενικώς τον παρανοϊκό, αλλά αυτόν που με λογική και καθαρό μυαλό καταλήγει στην παράνοιά του. Με το ίδιο κόλπο κατάφερε να εμφανιστεί για μόλις 8 λεπτά σε μια ταινία δυο ωρών και να αποτελέσει έναν από τους κορυφαίους villains της μυθολογίας του κινηματογράφου των 90's (και ύστερα το διέλυσε λίγο με το Haniball αλλά δεν φταίει αυτός). Μαζί του, ο Ryan Gosling, που η ιστορία έδειξε ότι ήταν κάτι ανάλογο με το breakthrough του Edward Norton στο Primal Fear. Σε αντίθεση βέβαια με τον Norton, που έγινε γνωστός με τη μια, ο Gosling είχε ήδη δείξει δείγματα στο εξαιρετικό, υποτιμημένο Half Nelson ένα δυο χρόνια πριν. 

Ανοίγοντας μια παρένθεση πριν τα spoilers, να πω ότι ποτέ δεν ήμουν φαν της αναζήτησης ''αληθοφάνειας'' ή της ανάδειξης του αντιθέτου στις ταινίες. Δεν με νοιάζει αν μπορεί μια ακτίνα φωτός να είναι πεπερασμένη στα light sabers, δεν με πειράζει που οι βελοσιράπτορες είναι αρκετά πιο κοντοί και έχουν πούπουλα, το λιγότερο που με ενδιαφέρει είναι το αν ο Bruce Wayne ''επέστρεψε πολύ σύντομα μετά το σπάσιμο της μέσης του''. Και για να το προχωρήσω, δεν με νοιάζει στο ελάχιστο το γεγονός ότι πολύ απλά, το σχέδιο του Kaiser Soze δεν έχει καμία αληθοφάνεια- στην ταινία και τους ιδιαίτερους μηχανισμούς της, στέκει μια χαρά, όπως ακόμα και το γεγονός ότι ο Bruce Willis είναι φάντασμα. Θα πει κάποιος: η σύγχρονη παραγωγή έχει θεοποιήσει την ''ανατροπή'', φτιάχνοντας ένα ολόκληρο είδος- Ταινίες με twist-in-the-end. ΟΚ. Καταλήγει να είναι τόσο αναμενόμενο, που θεωρείται ανατροπή όταν πολύ απλά, στο τέλος, δεν συμβαίνει τίποτα το ανατρεπτικό. ΟΚ και σε αυτό. Αλλά το ερώτημα είναι αλλού: Μια ανατροπή, για να είναι πετυχημένη, έχει ανάγκη το στήσιμό της, την πλοκή που θα οδηγήσει σε αυτήν. Το Fracture μοιάζει τόσο ενθουσιασμένο με την ιδέα του, τους ηθοποιούς του και την ''ανατροπή'' που ετοιμάζει, που φαίνεται να ξεχνάει όλα τα υπόλοιπα. Για την ακρίβεια, προκαλεί την εστίαση σου στο σωρό παραλογισμού που λαμβάνει χώρα σε αυτό το έργο. Και πάμε στα spoilers: 

Ο Άντονι Χόπκινς σκοτώνει την γυναίκα του επειδή τον απατά. Το κάνει με κρύο αίμα και σιγουριά. Πυροβολάει και στο ταβάνι (ποτέ και κανείς δεν κατάλαβε ή δεν εξήγησε γιατί το έκανε αυτό). Ύστερα πλένεται. Ύστερα έρχεται ο μπάτσος. Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι ο μπάτσος είχε σχέση με την γυναίκα του. Ο Άντονι Χόπκινς ομολογεί ότι την σκότωσε. Ο μπάτσος τον συλλαμβάνει. Περνάμε στον Ryan Gosling, ένα γιάπη εισαγγελέα που ετοιμάζεται να γίνει μέλος μιας μεγάλης εταιρίας και αναλαμβάνει την τελευταία του υπόθεση με το μυαλό του αλλού. Δικαστήριο. Ο Άντονι Χόπκινς έχει το βλέμμα του Χάνιμπαλ Λέκτερ και δηλώνει ότι θα υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του. Πάμε σε δίκη. Λίγο πριν την δίκη και αφού ο Ryan Gosling πάρει μια γεύση από το νέο του γραφείο, αρχίζει και καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά: Το όπλο που βρέθηκε δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ και οι κάλυκες που βρέθηκαν δεν του ανήκουν. Ο Άντονι Χόπκινς έχει σχέδιο και δείχνει σίγουρος. Πάμε στη Δίκη. Ανατροπή. Ο Άντονι Χόπκινς δηλώνει ότι ο μπάτσος που τον συνέλαβε ήταν ο εραστής της γυναίκας του. Ο κόσμος καταρρέει, ο Gosling χρειάζεται να πηδήξει μια υπάλληλο της εταιρίας για να τον ''κρατήσει'' αυτή και να μην τον διώξουν πριν καν τον προσλάβουν, ο Άντονι Χόπκινς συνεχίζει το σχέδιό του και ζητάει να αφεθεί ελεύθερος,  αφήνεται ελεύθερος και ο Ryan Gosling χάνει όλες τις δουλειές του μαζί και την υπόθεση.

Κάπου εκεί αρχίζουν οι ''δικηγορίστικες ανατροπές'' αλλά από ένα σημείο και μετά έχει χαθεί η μπάλα. 

πρέπει να βάλουμε ένα love story και να κάνουμε ένα
φενιμιστικό σχόλιο

Όλο το ''σχέδιο'' του Άντονι Χόπκινς έπρεπε να βασιστεί στα εξής: Ότι πρώτον, θα έχει ίδιο όπλο με τον μπάτσο που πηδάει την γυναίκα του. Έστω ότι το αγόρασε. Ότι ο μπάτσος που θα έρθει για να ερευνήσει τους πυροβολισμούς θα είναι αυτός που πηδάει την γυναίκα του. Έστω ότι ήταν αναμενόμενο. Ότι ο μπάτσος, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ότι πηδούσε την γυναίκα του κατηγορούμενου, και θα φέρεται αντιδεοντολογικά (πηγαίνει στην ανάκριση κλπ κλπ) σε όλη την διάρκεια του έργου. Και όλα αυτά για μια γυναίκα, για την οποία ομολογεί ότι δεν ήξερε πως την λένε αλλά ένιωθε ότι ήταν ''πραγματική αγάπη''. Πιο cheesy δεν γίνεται. Όχι απλά δεν θα το πει, αλλά δεν θα έχει πάρει μυρωδιά ότι ο Χόπκινς το ξέρει. Βέβαια, όταν μπήκε σπίτι του, είδε το πτώμα της (δεν πέθανε βέβαια αλλά έπεσε σε κώμα) και άρχισε να κλαίει στα πόδια της, αλλά αυτό το κάνουν οι μπάτσοι, όλα φυσιολογικά. Θα βασιστεί επίσης και στο άλλο, πιο παράλογο και από τον ίδιο: Στο γεγονός ότι επειδή δεν βρέθηκε το όπλο και επειδή ο μπάτσος σχετιζόταν με το θύμα, το νομικό σύστημα της Αμερικής ΑΓΝΟΕΙ το ότι έγινε απόπειρα δολοφονίας και υπερασπίζεται τον κατηγορούμενο στα αιτήματά του για να αφεθεί ελεύθερος. Για την ακρίβεια, ΑΓΝΟΕΙ όλο το παράλογο της υπόθεσης: Δηλαδή το γεγονός ότι η γυναίκα του τον κεράτωνε, δεν δίνει και το αναγκαίο, εμ, ΚΙΝΗΤΡΟ για τον φόνο; Ο Χόπκινς ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ότι τους παρακολουθούσε με ντεντέκτιβ. Και έστω, δεν το δίνει. Δεν δίνει ΟΥΤΕ την υποψία ότι μπορεί τελικά να το έκανε ο άλλος; Δεν υποψιάζεται κανείς τον μπάτσο; Τίποτα; Απλά έπεσαν πέντε πυροβολισμοί σε ένα σπίτι και αφού δεν έχουμε στοιχεία δεν φταίει κανείς; Πολλά ακόμα οδήγησαν στο εκπληκτικό αποτέλεσμα: Ο Άντονι Χόπκινς ζητάει να σταματήσει η δίκη στη μέση της δίκης και ύστερα πηγαίνει στο νοσοκομείο και με κάθε νόμιμο τρόπο αφαιρεί τα όργανα που κρατάνε την γυναίκα του στη ζωή και αυτή πεθαίνει.  

Μετά όλα συμβαίνουν στα γρήγορα: Ο Ryan Gosling μεταμορφώνεται σε έναν ιδεαλιστή και στρατευμένο στην Δικαιοσύνη -άνεργο- δικηγόρο με αξίες και ιδανικά. Πηγαίνει στο νοσοκομείο και απαγγέλλει ποιήματα στην γυναίκα του Χόπκινς. Προσπαθεί να την σώσει με δικαστική εντολή, η οποία δικαστική εντολή αφήνει αδιάφορους τους μπάτσους που δεν τον αφήνουν να πλησιάσει. Επειδή έτσι. Ο μπάτσος αυτοκτονεί μετά την απόφαση της αθώωσης επειδή ήταν τόσο μεγάλος ο έρωτάς του με την γυναίκα που δεν ήξερε πως την λένε. Ο Ryan Gosling αποκτά εμμονή με το να νικήσει τον Hopkins, γιατί είναι winner, όπως μας λένε και ξαναλένε διάφοροι χαρακτήρες, αφήνει μούσι και ξημεροβραδιάζεται στο αστυνομικό τμήμα. Α, και φυσικά, τον παρατάει και η δικηγορίνα της νέας εταιρίας του επειδή έτσι είναι οι καριερίστες πετυχημένες γυναίκες- δεν έχουν συναισθήματα αν δεν είναι προϊστάμενές σου. (Βασικά, όλες οι σκηνές με αυτήν, αν δεν υπήρχαν, δεν θα άλλαζε τίποτα στο έργο). Συνεχίζει να τον κυνηγά παρά το γεγονός ότι ξέρει, χάρη στο γνώριμο και σε πολλές ταινίες χρησιμοποιημένο double jeopardy, ότι δηλαδή δεν μπορείς να καταδικαστείς για το ίδιο θέμα που έχεις δικαστεί στο παρελθόν. Αυτό θα ξεπεραστεί με ένα άλμα λογικής: 

Spoiler των spoilers (η ανατροπή δηλαδή): Ο Gosling θα καταλάβει το ''κόλπο''. Ο Χόπκινς είχε αλλάξει τα πιστόλια με τον μπάτσο που πηδούσε την γυναίκα του. Το τόσο αναγκαίο όπλο για την ενοχή του ήταν στο μηρό του μπάτσου από την αρχή. Θα διασταυρώσει και τους κάλυκες, έξοχα. (Ακόμα και έτσι, ξαναρωτάω: Γιατί δεν το έκανε ο μπάτσος;;; Επίσης, τα κάθε λογής CSI δεν μπορούν να αναγνωρίσουν κάλυκες υπηρεσιακού όπλου ή τα όπλα των μπάτσων είναι random; Έστω). Θα το πει στον Hopkins, αυτός θα του θυμίσει το double jeopardy, αλλά ο Gosling θα τον αποτελειώσει: Στην αρχή είχε κατηγορηθεί για attempted murder, τώρα κατηγορείται για murder. Έξοχα. Ο Χόπκινς θα πάει φυλακή. Ρωτάω εγώ όμως: Με το όπλο -που ανακαλύφθηκε εκ των υστέρων- ο Χόπκινς δεν έκανε ποτέ murder. Έκανε attempted murder. Murder, νομικά, δεν έγινε ποτέ, καθώς εντελώς νόμιμα της αφαίρεσε την υποστήριξη ζωής.  Άρα, ακόμα και έτσι, δεν στέκει. 

Όλη η ταινία είναι έτσι ακριβώς. Δεν στέκει. Έχουν υπάρξει ακόμα πιο παράλογα, αλλά στέκουν. Ή τουλάχιστον, το γεγονός ότι δεν στέκουν, δεν σου τραβάει τόσο την προσοχή βλέποντας τα. Η συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να είναι μισής διάρκειας και πιστεύω ότι δεν υπήρχε λόγος να κερδίσει σε τελική ανάλυση ο Ryan Gosling. Θα μπορούσε να τιμωρηθεί που έβαλε την καριέρα πάνω από το στοιχειώδες σύστημα αξιών του (που αποδείχτηκε εν μια νυκτί ότι έχει). Θα μπορούσε να επιβραβευτεί ο Hopkins για το σχέδιό του. Με αυτά και μόνο, θα μπορούσες να κάνεις ένα χάρτινο θρίλερ οριακά να φαντάζει ως κριτική πάνω στις αντιφάσεις του νομικού συστήματος και στον καριερισμό. 

To μόνο που καταλήγει να λέει είναι ότι αν έχεις αξίες μάλλον θα χάσεις γυναίκα και λεφτά, και ότι εκτός της σπάνιας εξαίρεσης να σου πέσει ένας Ryan Gosling, γενικώς μπορείς να σκοτώσεις τόσο απροκάλυπτα την γυναίκα σου επειδή σου τα φοράει. Και σου τα φοράει, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή είσαι σαν τον Χάνιμπαλ Λέκτερ.