Ο πρώτος ήταν ότι έπρεπε να μπω σε ένα πλοίο, και το πλοίο απαιτεί πάντα ένα καλό βιβλίο που να κάνει δυο πράγματα- να σε κρατάει ξύπνιο (σπάνια αρετή, σε ανθρώπους και βιβλία) και κατά προτίμηση να ''βγαίνει'' όσο κρατάει το ταξίδι.
Ο δεύτερος είναι ότι έχω καθυστερήσει να προμηθευτώ τα 12 ΚΑΡΕ, καθώς ο Δημήτρης Γκιούλος όπως ήταν αναμενόμενο, συνέχισε και συνεχίζει να ενώνει τις λέξεις του, και ήθελα να κάνω μια επανάληψη πριν περάσω στο επόμενο πιάτο.
Είδα λοιπόν, στην αφιέρωση (αμέ, με αφιέρωση το έχω!) την προτροπή του να τον κρίνω (αφού γελάσω) και έτσι, αφού γέλασα και το ευχαριστήθηκα ξανά, here we go:
Υπάρχει ένα κοινό ανάμεσα στις ιστορίες. Αναφέρομαι σε μια θεματική ενότητα, και όχι στα πανταχού παρόντα φετίχ του συγγραφέα: Στριφτά τσιγάρα, ελεύθερο camping, σαρκώδη χείλη και μεταμεσονύχτια τραίνα. Όπως λοιπόν λέει και ο ίδιος, οι πρωταγωνιστές του είναι ''ήρωες'' στις ιστορίες τους, αλλά κομπάρσοι, στην πραγματικότητα, στο χωροχρόνο των ιστοριών τους. Οι ατομικότητες είναι πράγματι κάπου ανάμεσα σε δυο δρομολόγια τραίνων- κάποια πάνε σε κάποιο πεπρωμένο, κάποια γυρίζουν στην στασιμότητα, κανένα δεν έχει έρθει ακόμα και κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το επόμενο. Άνθρωποι σε αναζήτηση αισιοδοξίας, με όρους υπαρξιακούς και ταυτόχρονα γειωμένους. Πρέπει να την αντλήσουν από αυτό που έχουν, αλλά αυτό που έχουν δεν το ελέγχουν οι ίδιοι. Φυσικά, εκεί τριγυρίζει, αρχικά σαν φάντασμα και μετά σαν αναπάντεχη έκπληξη, ο έρωτας:
Οι δυο κεντρικές ιστορίες, η ομώνυμη και η τελευταία (''Συγγραφέας, καταστάσεις ομηρίας και happy end) έχουν σαν κοινή θεματική τον έρωτα. Εδώ θέλει μια προσοχή. Υπάρχουν τόσες ιστορίες για τον έρωτα, γράφονται κάθε μέρα από απρόσωπους αγνώστους και καταναλώνονται μέσα από άρλεκιν, φτηνά τραγούδια και αλλεπάλληλα happy end, που τελικά το πιο δύσκολο θέμα για να μιλήσεις, είναι ο έρωτας. Διαβάζοντας τις δυο ιστορίες αυτές, βλέπει κανείς ένα μεγάλο κλισέ (με φούστα πλισέ) να έρχεται. Και ύστερα, ο Δημήτρης παίρνει το κλισέ και το κάνει splatter. Το να προσεγγίσεις τον υλισμό του έρωτα, το να δεις τις ταξικές αντιθέσεις γύρω από τα πρότυπά του, το να φτύσεις κατάμουτρα ότι, παίδες, ελέγχονται όλα από την κοινωνική νόρμα που φοράτε σαν μπανέλα στο κεφάλι σας είναι ίσως η μόνη οδός για να τον μυθοποιήσεις ξανά- ακόμα και αν αυτό, για την σημερινή εποχή είναι ακόμα WIP. Μπορεί κάποιος όμως να είναι βαθιά συναισθηματικός και τρυφερός απογυμνώνοντας κάθε πιθαμή του κοινωνικού make up- δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο που ούτως ή άλλως, βάζει τις λέξεις του σε μια σειρά που υπαγορεύεται από την πάντα διαρκή αμφισβήτηση της κανονικότητας γύρω του. Είναι λοιπόν στην μια του όψη Αρλεκιν Πάροντυ (γιατί εκεί τα καγκουρώ δεν αστειεύονται και μέσα από τις τούρτες δεν βγαίνουν μοντέλα αλλά αποδόμηση προτύπων) αλλά αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια, είναι και μια κραυγή: Σοβαρευτείτε. Και όπως βλέπει κανείς στην τελευταία ιστορία, είναι και μια κραυγή επίκαιρη (ειδικά βλέποντας την στρατιά των ''διανοούμενων'' που η μισή Αθήνα απολαμβάνει την ανεξέλεγκτη λίμπιντό τους ή θεωρούν το Πολυτεχνείο Κλισέ-Πλισέ).
Ανάκατα στις ιστορίες μπορείς να τα βρεις όλα, λιγότερο ή περισσότερο: Είναι η φιλοσοφία των στιγμών από τα Φτηνά Τσιγάρα, είναι η παρωδία του Λένου Χρηστίδη, είναι ο βαθιά τρυφερός σοδομισμός της κανονικότητας από τον Μπουκόφσκι, είναι ένα κράμα που αναδύεται και γίνεται τελικά αυτοτελές και αυτόνομο. Ξεχωρίζω, έτσι, κουβέντα να γίνεται, το τραίνο των 03.22 και το 8-0. Αλλά είναι πολλά ακόμα, από κρέμες Γιώτης σε αυτόχειρες και φωτογράφους, και από όμορφες προβατίνες σε ARGOODάκια σε ρόλο αστικής συνείδησης. Το κυριότερο, ο Δημήτρης γράφει και γουστάρει, άλλοτε συνειρμικά άλλοτε με σχέδιο, και μαζί του γουστάρει και όποιος το διαβάζει. Αλλά δεν είναι μόνο θέμα γούστου, είναι και η ανάγκη να υπάρξει αυτή η λογοτεχνία, να υπάρξει αυτή η αποδόμηση, να ανακατευτούν ξανά οι λέξεις που ως τώρα φτιάχνουν νόρμες και ψευδεπίγραφες βιτρίνες αισθητικής κακογουστιάς και να ενωθούν ως ερωτική και προσωπική αφύπνιση.
Ορίστε λοιπόν ποια είναι μια καλή χρήση του βιβλίου αυτού: Πάρτε το, και έχετέ το μαζί σας. Στην πρώτη βιβλιοθήκη που θα βρείτε, σε σπίτι γνωστού/φίλου/θείας/whatever που θα έχει σε κάποιο ράφι διάφορα Άρλεκιν, το βγάζετε διακριτικά και το τοποθετείτε ανάμεσά τους. Είναι άψογα σχεδιασμένο το μούλικο (μπράβο και στις εκδόσεις Χαραμάδα, να τα λέμε αυτά), και καμουφλάρεται μέσα στην αισθητική κανονικότητά τους. Ύστερα περιμένετε. Μια μέρα θα τραβηχτεί από το ράφι, και αντί για τον Τζον-Τζον που αγάπησε παράφορα και την Ντέμπρα που είναι μονίμως ανάμεσα σε δυο άντρες, η αισθητική κανονικότητα θα διαταραχτεί συθέμελα και ύστερα το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι η βλάβη να είναι ανεπανόρθωτη.
Διαβάζεται ακούγοντας: Τυχαία, αλλά πολύ ταιριαστά,
Διαβάζεται τρώγοντας: E, κρέμα Γιώτης. Και μετά στριφτό τσιγάρο. Και μετά σεξ.
Διαβάζεται σε: Κατά προτίμηση ελεύθερο camping, ή πλοίο προς τα εκεί, αλλά αν δεν είναι πρόχειρο, σε πλατείες που μυρίζουν ανυπακοή
Διαβάζεται βλέποντας: Δεν γίνεται να διαβάζεις και να βλέπεις κάτι, duh.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου