Το Young Adult θα μπορούσε να θεωρηθεί ρομαντική κομεντί (sic) ή μάλλον μια κριτική πάνω στις ρομαντικές κομεντί. Η υπόθεση είναι άλλωστε αρκετά γνωστή: Μια όμορφη και -σχετικά- επιτυχημένη γυναίκα, σε μια καμπή ηλικιακή και πνευματική (η Σαρλίζ Θερόν. Την ξέρουμε για διάφορα πράγματα, αλλά κυρίως και για μια από τις πρώτες εμφανίσεις της. Διάλειμμα:)
...
Κάτι έλεγα.
Α, ναι, ότι η Σαρλίζ Θερόν είναι μια όμορφη και σχετικά επιτυχημένη γυναίκα, που ζει στην Μινεάπολη, και που μια μέρα αποφασίζει να επιστρέψει στην κωμόπολη που μεγάλωσε για να ξαναβρεί και να διεκδικήσει τον πρώτο της έρωτα (αφορμή για αυτό είναι η φωτογραφία του νεογέννητου παιδιού του, που φτάνει στο mail της). Ή για την ακρίβεια, να τον ξανακερδίσει πίσω. Η συνταγή είναι γνωστή από άλλες ρομαντικές κομεντί- ο γάμος του καλύτερου της φίλου και άλλες ιστορίες με νευρωτικές αντροχωρίστρες. Αλλά σε αντίθεση με την αναίτια κατίνα Τζούλια Ρόμπερτς και τον ψεύτικο κόσμο με τους gay φίλους που τραγουδάνε, τις κλαψιάρες παράνυφες και το overdose από στερεότυπα και γενικώς χασμουρητά, εδώ το ζουμί (και το βασικό ατού της ταινίας) είναι ότι η ''ρομαντική κομεντί'' υφίσταται ακριβώς και μόνο επειδή η Σαρλίζ ζει ακόμα σε έναν ψευτοεφηβικό, οριακά ανισόρροπο κόσμο (που όλα αυτά χωράνε), και η ''αγάπη'' με όρους κακής σαπουνόπερας υπάρχει ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό της παρά μόνο μέσα από φαντασιακά σενάρια. Το μύνημα στην Τζούλια και κάθε πιθανή ηρωίδα είναι απλό: Get a life.
Φυσικά, (σπόιλερς) όλα πάνε ρεαλιστικώς στραβά, και η τύπισσα όχι απλά τρώει χυλόπιτα αλλά γίνεται και ρόμπα. Και γενικώς η ταινία ακολουθεί το μοτίβο της ''συνειδητοποίησης''. Νιώθεις ότι κάπου θα υπάρξει η αυτογνωσία και η αγαπητή Σαρλίζ θα μεγαλώσει και θα βρει τον εαυτό της. Κάπως έτσι γίνεται: Ομολογεί προς το τέλος, σε έναν άλλο παλιό συμμαθητή, που την ρωταει ''γιατί αυτόν;'', ότι ''την ήξερε όταν ήταν στα καλύτερά της'', δηλαδή όταν ήταν ακόμα prom queen στο σχολείο, η ζωή δεν είχε εμφανιστεί, δύσκολη και απαιτητική καθώς είναι, όλα ήταν απλά. Όπου να 'ναι, θα έρθει το happy end με την Σαρλίζ ώριμη γυναίκα, έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο (όπως η ηρωίδα στο βιβλίο που γράφει).
Το καλύτερο απ'όλα όμως, σε αυτήν την γενικώς μέτρια ταινία, είναι ότι ούτε αυτό συμβαίνει. Η Σαρλίζ συναντά μια άλλη παλιά συμμαθήτρια, wannabe θαυμάστρια, ακριβώς στο σημείο που είναι έτοιμη να κάνει την τομή. Αυτή όμως, της προσφέρει ξανά την ψευδαίσθηση. ''Εσύ'', της λέει, ''έχεις πάει στην μεγάλη πόλη, είσαι όμορφη, διάσημη, πετυχημένη. Όλοι εδώ είναι ηλίθιοι''. Η Σαρλίζ συνέρχεται και η ταινία κλείνει με την εντύπωση ότι θα συνεχίσει στον μικρό ανισόρροπο κόσμο της, αναμένοντας και άλλα φαντασιακά σενάρια να ορίσει τον εαυτό της. Απλά χρειαζόταν έναν ακόμα που έχει μείνει εκεί, σε αυτόν τον κόσμο, να της θυμίσει ότι μπορεί να είναι αντικείμενο θαυμασμού για την εικόνα της και μόνο.
Πέρα από τις ιδέες, η ταινία είναι καλογραμμένη, η σκηνοθεσία ακολουθεί την συνταγή του ''μην το λες, δείξτο'' αρκετά καλά, είναι κάτι διαφορετικό από τις επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες που ορίζονται ως ρομαντικές κομεντί και η Σαρλίζ είναι όπως πάντα γκομενάρα (και σε κόντρα ρόλο). Προσφέρεται ως το αντίπαλο δεος στο overload των chick rom-com, για νυχτερινά ραντεβού με ταινία, αλλά μέχρι εκεί. Για τον σκηνοθέτη, θα πρότεινα καλύτερα το thank you for smoking.
Φυσικά, (σπόιλερς) όλα πάνε ρεαλιστικώς στραβά, και η τύπισσα όχι απλά τρώει χυλόπιτα αλλά γίνεται και ρόμπα. Και γενικώς η ταινία ακολουθεί το μοτίβο της ''συνειδητοποίησης''. Νιώθεις ότι κάπου θα υπάρξει η αυτογνωσία και η αγαπητή Σαρλίζ θα μεγαλώσει και θα βρει τον εαυτό της. Κάπως έτσι γίνεται: Ομολογεί προς το τέλος, σε έναν άλλο παλιό συμμαθητή, που την ρωταει ''γιατί αυτόν;'', ότι ''την ήξερε όταν ήταν στα καλύτερά της'', δηλαδή όταν ήταν ακόμα prom queen στο σχολείο, η ζωή δεν είχε εμφανιστεί, δύσκολη και απαιτητική καθώς είναι, όλα ήταν απλά. Όπου να 'ναι, θα έρθει το happy end με την Σαρλίζ ώριμη γυναίκα, έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο (όπως η ηρωίδα στο βιβλίο που γράφει).
Το καλύτερο απ'όλα όμως, σε αυτήν την γενικώς μέτρια ταινία, είναι ότι ούτε αυτό συμβαίνει. Η Σαρλίζ συναντά μια άλλη παλιά συμμαθήτρια, wannabe θαυμάστρια, ακριβώς στο σημείο που είναι έτοιμη να κάνει την τομή. Αυτή όμως, της προσφέρει ξανά την ψευδαίσθηση. ''Εσύ'', της λέει, ''έχεις πάει στην μεγάλη πόλη, είσαι όμορφη, διάσημη, πετυχημένη. Όλοι εδώ είναι ηλίθιοι''. Η Σαρλίζ συνέρχεται και η ταινία κλείνει με την εντύπωση ότι θα συνεχίσει στον μικρό ανισόρροπο κόσμο της, αναμένοντας και άλλα φαντασιακά σενάρια να ορίσει τον εαυτό της. Απλά χρειαζόταν έναν ακόμα που έχει μείνει εκεί, σε αυτόν τον κόσμο, να της θυμίσει ότι μπορεί να είναι αντικείμενο θαυμασμού για την εικόνα της και μόνο.
Πέρα από τις ιδέες, η ταινία είναι καλογραμμένη, η σκηνοθεσία ακολουθεί την συνταγή του ''μην το λες, δείξτο'' αρκετά καλά, είναι κάτι διαφορετικό από τις επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες που ορίζονται ως ρομαντικές κομεντί και η Σαρλίζ είναι όπως πάντα γκομενάρα (και σε κόντρα ρόλο). Προσφέρεται ως το αντίπαλο δεος στο overload των chick rom-com, για νυχτερινά ραντεβού με ταινία, αλλά μέχρι εκεί. Για τον σκηνοθέτη, θα πρότεινα καλύτερα το thank you for smoking.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου