Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Η Ασημένια Θάλασσα (full)

download pdf


Μετά από διορθώσεις και αρκετές τροποποιήσεις, ολοκληρωμένο (όχι πια σε ενότητες). Λίγα λόγια για την υπόθεση:


Θα έλεγε κανείς ότι παρατηρείται μια στροφή στην ευρύτερη θεματική του ‘’τέλους των ημερών’’ εκ νέου στην λεγόμενη ‘’εμπορική’’ τέχνη, με μια πληθώρα ταινιών και μυθιστορημάτων που πραγματεύονται αυτόν τον αρχέγονο και μεταφυσικό μαζικό τρόμο. Δεν έχω σταθεί ιδιαίτερα ούτε έχω βρει το χρόνο να βγάλω μια γενική άποψη για το πως πιάνεται πλέον το θέμα, αλλά ήταν η απαραίτητη ώθηση να για να ξαναεπισκεφτώ μια ιστορία που άρχισα να πειραματίζομαι περίπου τέσσερα με πέντε καλοκαίρια πριν, όταν διαβάζοντας σε μια νύχτα το αριστούργημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, ‘’Ο Δρόμος’’ είδα το ‘’τέλος των ημερών’’ ως το πιο αφαιρετικό τέλος ενός ολόκληρου (δυτικού) κόσμου στο βασικό του κέντρο-τον άνθρωπο.
Η πρώτη μορφή της ιστορίας όπως την έγραψα τότε αποτελούσε ένα κράμα μεταφυσικού και περιπέτειας, περισσότερο ως μια δοκιμή πάνω στην αποτύπωση μιας ζοφερής πραγματικότητας και την αναζήτηση ενός προορισμού. Αργότερα, κατάλαβα ότι η ουσία του προορισμού αποτελεί το πραγματικό σύμβολο για την αλληγορία της ιστορίας: Σε τελική ανάλυση, τι αναζητάμε; Σε τελική, τελική ανάλυση, πόσο πραγματικό νόημα έχουν οι αναζητήσεις του Ατομικού ανθρώπου μπροστά στην έρημο του πραγματικού και πόσο μπορούν να πραγματωθούν κρατώντας απόσταση από τον Συλλογικό άνθρωπο;
Ξαναεπισκέπτομαι την ιστορία αυτή με σκοπό να δώσω στον κεντρικό ήρωα υπόσταση και παρελθόν καθώς μέχρι εκείνη την στιγμή απλώς αναλογιζόμουν τις επιλογές της εγκατάλειψης της ανθρωπιάς μόνο εκ των υστέρων της καταστροφής. Αλλά ακόμα και αυτές έχουν τις ρίζες τους στον πραγματικό κόσμο του ‘’πριν’’ και επιπλέον, μπορεί οι συνθήκες να αλλάζουν,αλλά τα κριτήρια που δρομολογούν επιλογές αποτελούν ίσως την μόνη σταθερά. Η πορεία του μάλιστα ακολουθεί μια διαλεκτική σειρά: Γέννηση-εφηβεία-ενηλικίωση-πραγματικό τέλος-τυπικό τέλος με το μεγαλύτερο βάρος να δίνεται στην κατα Λακάν μετάβαση από το πραγματικό και τυπικό τέλος, την ενδιάμεση εκείνη κατάσταση της απεριόριστης απαίτησης και τυφλής ενόρμησης, που χωρίζει αυτήν την στιγμή τον Ατομικό άνθρωπο από το οριστικό του τέλος. Επιπλέον, το τέλος των ημερών συνεπικουρεί στην απογύμνωση ‘’οικουμενικών’’ και ‘’υπερκοινωνικών’’ εννοιών, που συχνά αντιμετωπίζονται μακριά από το πλαίσιο των συνθηκών στις οποίες στην πραγματικότητα εδράζονται: Ο έρωτας, η φιλία, η αγάπη, ο φόβος, η ασφάλεια, η ηθική-κυρίως η τελευταία ως το αποκούμπι του ανθρώπινου πολιτισμού μπροστά στην παρακμή που δρομολογεί στον εαυτό του και την φύση.
Εδώ η αφήγηση γίνεται σε πρώτο και σε τρίτο ενικό, που συχνά διαστραυρώνονται και αλληλοδιαπλέκονται, σε μεταβάσεις μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμενικού. Σε αντίθεση με τις ‘’Ημέρες...’’, εδώ ο βασικός πυρήνας μιας ιστορίας έρωτα, δεν ακολουθεί τους δυο πόλους του, στη σύγκρουση και ένωση τους. Αντίθετα παρακολουθεί τον ένα στην αναζήτηση του άλλου, που τελικά, απομακρύνεται από την κλασσική μορφή του και μετατρέπεται σε έναν, περισσότερο αφηρημένο, ιδεότυπο μιας παραμονής στην παλιά κανονικότητα- μιας (αυτό) συντήρησης.
Η επικαιρότητα της εκ νέου επίσκεψής μου σε αυτήν την ιστορία είναι βέβαια προφανής: Ο δρόμος της ατομικής επιβίωσης αρχίζει και γίνεται μια αναδυόμενη κοινωνική τάση, σε μια χώρα που αποσυντίθεται εκ των έσω και δρομολογεί το τέλος του μέλλοντός της. Τουλάχιστον εδώ, στην έρημο του δικού μας πραγματικού και στα δικά μας αποκαίδια, έχουμε την ζωντάνια των πλατειών, τον ηρωισμό των σωματείων, την αισιοδοξία των δρόμων και το νέο που γεννιέται εις βάρος του παλιού και φέρνει με εκρηκτικό τρόπο στο προσκήνιο την Ιστορία. Ας ελπίσουμε –διεκδικήσουμε- ότι αυτό δεν είναι πάχος από την λαιμαργία του δυτικού κόσμου, αλλά προχωρημένος μήνας της εγκυμοσύνης της.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
;