Ο ''ανθρωπάκος'' αποστασιοποιείται 91 εκατοστά από την πραγματική του θέση ύστερα από το χτύπημα ενός μετεωρίτη και προσπαθεί να ''οργανώσει'' την νέα του ζωή και ύστερα να βρει τρόπο να επανέλθει. Το μικρού μήκους animation του Jeremy Clapin ξεκινάει με τον σουρεαλισμό και την ανάλογη αισθητική (εξαιρετική) και σε πρώτη ανάγνωση περιγράφει την σταδιακή καταβύθιση (κυριολεκτικά στο έργο) στην σχιζοφρένεια (skhizein) και την απομάκρυνση από τον εαυτό.
Στην πορεία, προσπαθεί να ξαναβρεθεί στην τροχιά ενός μετεωρίτη, ο οποίος δυσχαιρένει ακόμα περισσότερο την θέση του και την συνολική του αποστασιοποίηση. Την ίδια στιγμή, ο ψυχίατρος, από την δική του οπτική γωνία, τον βλέπει φυσιολογικά (είναι μετατοπισμένος 91 εκ προς τα δεξιά, αλλά στο ίδιο ύψος του ντιβανιού). Η προσπάθεια προσαρμογής του καταλήγει τελικά στην μοναξιά, περίπου 1,5 μέτρο κάτω από το έδαφος.
Σε δεύτερη ανάγνωση, είναι ο φόβος του υπαρξιακού θανάτου (μετεωρίτες, τέλος του κόσμου) που εντείνεται από την μοναξιά του ''ανθρωπάκου'' και την σφιχτή ''οργάνωση'' της ζωής του την οποία επικαλείται για να λύσει το παράδοξο πρόβλημά του. Οι υπαρξιακές ανυσηχίες είναι πάντα μια υπαρκτή διαπάλη- η ένταση και η μορφή τους όμως επικαθορίζεται από την σχέση του ατόμου με το περιβάλλον του και από τις συλλογικές αναπαραστάσεις του περιβάλλοντος αυτού.
Σε κάθε περίπτωση, μια πολύ όμορφη και αξιόλογη δουλειά. Εδώ είναι ολόκληρο, 13 λεπτά:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου