Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Chronicle (2012)

Το είδος found footage ήταν το 1999 μια εξαιρετική ιδέα ανανέωσης του θρίλερ τρόμου και πέτυχε διάνα με το Blair Witch Project. Το είδος found footage ήταν, από το 2005 και έπειτα, ένα ήδη κουρασμένο είδος με λίγες αξιόλογες ταινίες όπως το REC (το ισπανικό) και ίσως το πρώτο Paranormal Activity. Άντε και το Cloverfield που ανανέωσε μόνο τον Godzilla. Στην πραγματικότητα, το βασικό πρόβλημα που τέθηκε παραπλεύρως στο BWP δεν απαντήθηκε ποτέ ουσιαστικά: Γιατί, όταν τα ζόμπι, τα τέρατα, οι εξωγήινοι, οι δολοφόνοι, ο σατανάς και όποιος άλλος, γιατί, γιατί να τραβάς με κάμερα; 

Θεωρώ ότι ο Josh Trank και ο Max Landis, 26αρηδες και οι δυο, είχαν στο μυαλό τους να πουν μερικά καινούρια πράγματα: Για αρχή, να αποφασίσουν ότι από ένα σημείο και μετά, δεν είναι δυνατόν να τραβάει κάποιος, και έτσι η κλιμάκωση του φινάλε δεν είναι πλέον από την κάμερα κανενός αλλά ένα κολλάζ από διάσπαρτα found footage: Κάμερες τροχαίας, κινητά, κάμερες καταστημάτων, τηλεοπτικές και ότι άλλο. Βέβαια, αυτό αναιρεί την ιδέα του found footage (ποιος μόνταρε με τέτοιο συγχρονισμό το υλικό;) και κάπως χάνεται η ακριβής φυσιογνωμία της ταινίας. Επιπλέον, αποφάσισαν ότι το να βρεθεί ακόμα ένας ''κακός'' ενώ έχουν δοκιμαστεί όλα (όλα όμως) δεν έχει τόσο νόημα- ας μπλέξουμε λίγο το found footage με την μόδα των καιρών, τους σούπερ ήρωες. Τέλος, ας κάνουμε κακό, αυτόν που τραβάει με την κάμερα. Έξυπνο. 

Έτσι έχουμε δυο τρεις καλές ιδέες, οι οποίες τώρα μπορούν να φορτωθούν πάνω τους όλο το βάρος όλων των πιθανών κλισέ: Μια παρέα τριών φίλων, που έγιναν φίλοι επειδή βρήκαν ένα λάκκο, που μέσα στο λάκκο είχε ένα κάτι, το οποίο ένα κάτι τους έδωσε τηλεκινετικές, φαινομενικά απροσδιόριστου μεγέθους, δυνάμεις. Ο ένας, είναι όλα τα κλισέ του κακότυχου, καταφρονεμένου έφηβου. Μαζεμένα στην συσκευασία του ενός. Δεν του μιλάνε τα κορίτσια. Τον κακοποιεί ο μέθυσος πατέρας του. Η μητέρα του είναι άρρωστη και χρειάζεται λεφτά να ζήσει. Τον χτυπάνε οι νταήδες. Αποφασίζει να εκφράσει την εσωτερική του οργή τραβώντας το παραμικρό με μια κάμερα, σαν ''την ασπίδα του, το φίλτρο του με τον έξω κόσμο''. Duh. O άλλος, είναι ο δημοφιλής, about-to-be πρόεδρος του εκεί δεκαπενταμελούς (αλλά πιο big deal) που είναι γενικά πολύ γαμώ τα παιδιά γιατί πέρα από την βιτρίνα κρύβει και ένα πολύ καλό παιδί, που αγαπάει και τον πρώτο, τον καταφρονεμένο. Ο τρίτος, είναι κάπως ενδιάμεσος και αδιάφορος, ίσως ο πιο ώριμος και υπεύθυνος, που αγαπάει ένα κορίτσι το οποίο είναι λίγο tease και λίγο πιο έξυπνη από το μέσο όρο και έτσι δεν του κάθεται με τη μια. 

Τέλος πάντων, αυτοί οι τρεις πλέον έχουν δυνάμεις. Σε αυτό το σημείο, οι Trank και Landis προσπαθούν να φτιάξουν τον Peter Parker στην ''πραγματική ζωή'' και αρχικά το καταφέρνουν: Ο θείος Ben ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος- ο πατέρας του κάμεραμαν δεν είναι καθόλου. Ο πρώτος έμαθε στον Spiderman ότι έχει και μεγάλη ευθύνη με τις μεγάλες δυνάμεις, ο τελευταίος μαθαίνει στον μικρό ότι η μεγάλη (/ύτερη) δύναμη είναι μια μορφή εξουσίας και αυτοικανοποίησης. Πολύ απλά, ο μικρός, όταν αποκτά δύναμη, δεν νιώθει ευθύνη- νιώθει απλά ότι τώρα μπορεί να εκδικηθεί έναν κόσμο που ως δυνατότερος στον παρελθόν, τον είχε συνθλίψει. Τώρα ήταν η σειρά του. Κάπως έτσι, κλιμακώνεται αργά και σταθερά το έργο στο τελικό του αλαλούμ, όπου όντας ο πιο δυνατός από όλους διαλύει σχεδόν το κέντρο της πόλης του και γενικά κάνει διάφορα throughout, αποτελέσματα μιας καταπιεσμένης οργής. 

Τα κόλπα που κάνουν στην αρχή είναι ένα κάπως εύλογο καλαμπούρι (δεν φοράνε στολή με τη μια, σώζοντας αθώα θύματα, που είναι μια επιλογή κάπως ακραία) και ''σκηνοθετημένο'' έξυπνα. Τα ειδικά εφέ (που έχει πάρα, πάρα πολλά) ''κολλάνε'' με το found footage και δεν ξενίζουν, όπως έγινε με τον Godzilla του Cloverfield. Στιγμές τρόμου δεν υπάρχουν, αν και η καταβύθιση του μικρού στην παράνοια έχει κάποιες αγχώδεις στιγμές. Αναφορές σε ταινίες τρόμου υπάρχουν μπόλικες, ενώ μερικές σκηνές είναι πράγματι φρέσκες και καλοστημένες (στην αρχή, που γνωρίζουν τις δυνάμεις τους) αν και αποδεικνύεται γρήγορα ότι τα παλικάρια πέρα από απουσία ευθύνης για την μεγάλη τους δύναμη, δεν έχουν και φαντασία. Δηλαδή μπορεί εν δυνάμει να κάνεις τα πάντα, και επιλέγεις απλά να κουνάς αμάξια στα πάρκινγκ και να κουνάς κουκλάκια στα σούπερ μαρκετ; Ή ακόμα χειρότερα, επιλέγεις να κάνεις τον μικρό δημοφιλή με το να κάνει μαγικά κόλπα στο σχολείο; Βαρετό, βαρετό, βαρετό. Σηκώστε μια φούστα! Κλέψτε λεφτά! Ξεβρακώστε ένα μπάτσο! Πηγαίνετε πετώντας στην Καραϊβική! Κάντε καμιά φάρσα! Γίνετε διάσημοι! Η ταινία θα μπορούσε, με βάση αυτά που κάνουν αφού αποκτούν δυνάμεις, να έχει κάποιο σχόλιο για τα θέματα που ψιλοθέλει να θίξει: Την κοινωνικοποίηση του youtube, την νεανική και οικογενειακή βια και ότι άλλο. Αντιθέτως, έχει μερικά ανέμπνευστα τρικ που οδηγούν στο τελικό παραλήρημα του πιτσιρικά, που όταν πεθαίνει τελικά η μητέρα του κάνει ένα μακελειό άνευ προηγουμένου. Εκεί, όπως είπαμε, παρά την όμορφη χορογραφία, η ταινία δεν είναι πια found footage αλλά ένα περίεργο υβρίδιο κανονικής ταινίας με πολλαπλά είδη κάμερας. Αν ήταν όλο έτσι, θα ήταν μια πρωτότυπη ιδέα. Τώρα είναι κάτι εμβόλιμο και ξένο με ότι γινόταν μια ώρα πριν. 


Ο πιτσιρικάς (Dane DeHaan) πάντως τα ψιλοκαταφέρνει να πείσει και μοιάζει με τον DiCaprio που θα επέλεγε ο Κρόνενμπεργκ. Είχε ξεκινήσει από την πολύ καλή τηλεοπτική σειρά In treatment και μετά και το Chronicle αρχίζει και εμφανίζεται σε πιο μεγάλα χαρτιά, όπως το επερχόμενο Lawless με τον Tom Hardy. Η ταινία μάλλον θα πρέπει να θεωρείται από τις καλές του είδους, αλλά μιλάμε για ένα είδος τόσο κουρασμένο που οι καλύτερές του είναι μάλλον μέτριες, περισσότερο για οικιακό παρά για κινηματογραφικό χαζολόγημα. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
;