Διάφορες ταινίες, τίποτα το φοβερό ή ιδιαίτερο, με σειρά προτίμησης και spoilers, όπως πάντα:
Raid: Redemption (2012)
Υπόθεση: Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων κάνει ένα πρωινό ντου σε μια ξενοδοχειακού τύπου εγκατάσταση (μάλλον στην Ινδονησία) όπου μένει ένας αρχιμαφιόζος. Βασικά με αφορμή αυτό, πέφτει ανελέητο πιστολίδι και ξύλο σε όλους τους ορόφους και διαδρόμους του κτιρίου, καθώς ο αρχιμαφιόζος εξαπολύει ένα ολόκληρο στρατό. Κάπου ανάμεσα στο χαμό, ένας swat (που μοιάζει λίγο με τον Eric Bana) έχει αδερφό ένα από τα πρωτοπαλίκαρα. Επίσης με αφορμή αυτό παίζει ανελέητο βρωμόξυλο. Βασικά χορογραφημένο βρωμόξυλο, πιστολίδι, μαχαίρια, μασέτες για δυο ολόκληρες ώρες ασταμάτητα και επιπλέον: Η ταινία είναι ακόμα καλύτερη και τιμιότερη από όσο ακούγεται.
Τίμια ταινία δράσης. Ο υδραυλικός μπαίνει να φτιάξει την βρύση, η γκόμενα φοράει μπουρνούζι, το μπουρνούζι πέφτει. Δεν χρειάζονται παραπάνω βαρετές λεπτομέρειες. Σε αντίθεση με την μόδα της εποχής να κάνει τις ταινίες δράσης υπαρξιακά δράματα (στο επόμενο James Bond ο σκηνοθέτης είναι ο Sam Mendes, που μεταξύ άλλων έχει κάνει το American Beauty) ή εξωφρενικές πατάτες (MI4). Το Raid είναι η πιο καθαρόαιμη ταινία δράσης που μπορεί να υπάρξει και μια από τις πιο αντρικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά (εμφανίζεται μια γυναίκα σε όλη την ταινία, για 3" στην αρχή και 3 άσχετα " κάπου ανάμεσα. Ακόμα και στις ταινίες του Statham οι γυναίκες σε κοινό και ταινία έχουν μεγαλύτερο ρόλο).
Η ταινία ξεκινάει με πιστολίδι. Ωραίο πιστολίδι, μια χαρά, τελειώνουν οι σφαίρες. Περνάμε στις μασέτες και τα μαχαίρια. Η ταινία αρχίζει να απογειώνεται. Ουτε stealth-από-πίσω-και-στο-λαρύγγι ούτε πετάω μαχαίρια από μακριά. Rambo μαχαίρια, face to face, και όποιον πάρει ο χάρος. Πάνε και τα μαχαίρια, ώρα για ωμό ξύλο (το λέει ακριβώς έτσι και ένα από τα πρωτοπαλίκαρα). Η ταινία εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη ανδρεναλίνης και τεστοστερόνης. Η ινδονησιακή πολεμική τέχνη που χρησιμοποιείται λέγεται Pencak Silat: Ξεχάστε το αμυντικό αικίντο του Segal ή το Kung Fu του Lee. Το Pencak Silat χρησιμοποιεί όλα τα όπλα, είναι άμυνα και επίθεση μαζί και είναι σαν splatter μπαλέτο που θα τρόμαζε και τον Τσακ Νόρις.
Κλειστοί χώροι, άψογη σκηνοθεσία και ακόμα πιο άψογη χορογραφία, δυστυχώς σύντομα θα έχει και US Remake. Όπως σε πάμπολλες περιπτώσεις (REC, Insomnia κλπ) το πρωτότυπο είναι και καλύτερο.
Australia (2008)
Όταν μια ταινία σου κοστίζει περίπου 150εκ. δολάρια (!!!!) και ανοίγει σε 2500 αίθουσες στην Αμερική και βγάζει συνολικά 14 εκ. τότε κάτι πάει στραβά. Ειδικά αν έχεις όλες τις προυποθέσεις: Δυο μεγάλους σταρ (Nicole Kidman, Hugh Jackman), αληθινά ιστορικά γεγονότα Β' Παγκοσμίου Πολέμου (η επίθεση των Ιαπώνων στην Αυστραλία μετά το Pearl Harbor), μια χώρα απίστευτης ομορφιάς και κληρονομιάς για κάθε πιθανό πλάνο, τόσα πολλά λεφτά και έχεις ήδη εμπορικό όνομα σαν σκηνοθέτης (Baz Lurman) με το Moulin Rouge (και ας είναι 7 χρόνια πριν). Τι πάει στραβά όμως σε αυτό το 3ωρο (!!) lovestory έπος ανάμεσα σε μια αγγλοαριστοκράτισα και έναν φτωχό και μόνο cowboy από την αυστραλιανή ενδοχώρα;
Κατ'αρχήν, η υπερβολική φιλοδοξία. Ο Λούρμαν έφτιαχνε χρόνια αυτήν την ταινία, θέλοντας να φτιάξει κάτι ευθέως ανάλογο του ''Όσα παίρνει ο άνεμος'', που είπε ίσως όλα όσα υπήρχαν να ειπωθούν για επικά lovestory εν μέσω πραγματικών ιστορικών γεγονότων. Και δεν έχει ξαναβγεί έκτοτε ανώτερο σκατοθύληκο από την Βίβιαν Λι ούτε πιο άντρας από τον Ρεπ Μπάτλερ. Μου φάνηκε λιγότερο βαρετό σε σημεία από ανάλογες υπερτιμημένες ταινίες όπως ο Άγγλος Ασθενής (ύπνος βαρύς και ασήκωτος) αλλά τα θέματα που θέλει να πιάσει είναι too much και φαίνεται: Να πιάσουμε, φυσικά, το love story και να του βάλουμε και δυσκολίες. Να πιάσουμε τις καταστροφικές συνέπειες των μονοπωλίων. Να πιάσουμε την χαοτική και όμορφη ήπειρο και το πόσο χαοτική και όμορφη είναι. Να πιάσουμε θέματα ρατσισμού. Να πιάσουμε την παράδοση και τους Aborigines. Να πιάσουμε την ''κλεμμένη γενιά'', το παιδομάζωμα δηλαδή που έκαναν οι άγγλοι στους ιθαγενείς για να τους κάνουν χριστιανούς και γενικώς να κάνουν κουμάντο αλα-Αμερική-απεναντι-στους-Ινδιάνους. Να πιάσουμε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αυστραλία και τον βοβμαρδισμό από τους Ιάπωνες. Να πιάσουμε την σνομπαρία της υψηλής κοινωνίας της Αυστραλίας και να την βάλουμε σε αντιδιαστολή με τον φεμινιστικό ρόλο της Kidman. Να μιλήσουμε για τον ψυχισμό του Αρσενικού καβαλάρη με όρους Malboro Man (αν και δεν καπνίζει κανείς σε μια ανούσια πολιτική ορθότητα) και Lucky Luke. Είναι τόσα πολλά (και αρκετά ακόμα) που το να χαθεί η μπάλα είναι εύκολο.
Επίσης, η αποσπασματική αφήγηση. Το να βάλεις τον πήχη στο 3ωρο είναι δύσκολη υπόθεση. Η ταινία μοιάζει να τελειώνει 2 φορές και μετά στη θέση της να αρχίζει μια καινούρια ταινία. Ξεκινάει ως κωμωδία (καλή κωμωδία) με την άφιξη της πριγκίπισσας του πάγου (που παραμένει τέτοια και εδώ) Kidman στην Αυστραλία και γνωρίζει τον κάτι σαν Clint Eastwood, Mad Max, Lucky Luke, Batman, Wolverine, Rep Butler Χιού Τζάκμαν. Μετά γίνεται western road movie και τεύχος από Lucky Luke με το ταξίδι των γελαδιών προς την πρωτεύουσα (καλό τεύχος). Φυσικά τα καταφέρνουν (κόντρα στους δολιοφθορείς ενός αρχικαπιτάλα που θέλει μονοπώλιο στα γελάδια προς το στρατό) και το love story ολοκληρώνεται. Ύστερα όλα αλλάζουν ξανά, το ζευγάρι χωρίζει γιατί ο Jackman δεν θέλει να βγάλει ρίζες με την άσπρη ξυλόκοτα και αρχίζει πόλεμος. Μετά είναι μια πολεμική ταινία. Ο πόλεμος τελειώνει και το ζευγάρι επανενώνεται. Μετά είναι ένα τέλος που απλά κρατάει πολύ. Το μόνο συνδετικό στοιχείο είναι ένα παιδάκι-μιγάς, μισό λευκός μισό Αβορίγινας που προσπαθεί να βρει ταυτότητα: Και ενώ ο Jackman και η Kidman κινδυνεύουν τα τομάρια τους για πάρτη του, αυτό τους εγκαταλείπει για να γίνει μάγος γκουρού κάπου στην Αυστραλιανή έρημο.
Τέλος, είναι το υπερβολικό στυλιζάρισμα. Ο Λούρμαν το πάρακάνει με την ψηφιακή και μη επεξεργασία. Οι ουρανοί είναι πιο μπλε από το κανονικό, η έρημος πιο κίτρινη, ο Jackman φοράει κάθε τόσο make-up και η ταινία κάνει κοντινά σε κάθε πιθανή έκφραση ''γοητείας'', η Kidman παραείναι ωραία, όλα γενικώς είναι, ή μάλλον, παραείναι άψογα. Συνέπεια αυτού είναι η τρίτη ώρα (το πολεμικό δράμα) να καταστρέφει σιγά σιγά ότι είχαν χτίσει οι δυο πρώτες (η κωμωδία και η περιπέτεια), μαζί με κάτι ενδιάμεσα αχρείαστα ''μαγικά'' που κάνει το πιστιρίκι.
Ίσως λίγο πιο ευχάριστη από την αρνητικότατη υποδοχή της, θαμμένη πάντως σίγουρα από το βάρος της υπερφιλοδοξίας της. Κάτι ανάλογο φαίνεται πάντως να ετοιμάζει με το remake του Μεγάλου Γκάτσμπι..
The Grey (2011)
Μπορεί να φταίει ότι το είδα σε δυο μέρη, ή το γεγονός ότι η ταινία δεν έχει την παραμικρή σχέση με το trailer (την παραμικρή όμως). Ίσως χρειαστεί και δεύτερη ανάγνωση. Η υπόθεση είναι μάλλον απλή: Μια ομάδα επιζώντων από πτώση αεροπλάνου αποφασίζει να διασχίσει την Αλάσκα για να βρει σωτηρία, κόντρα σε μια αγέλη ιδαίτερα έξυπνων και επιθετικών λύκων. Ωστόσο, δεν έχω ακόμα καταφέρει να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που είδα: Δράση δεν είχε ιδιαίτερη. Αλληγορία αν είχε, δεν ήταν προφανής. Τρόμου, δεν ήταν, εκτός και αν θεωρείται τρόμος ένας cgi λύκος με συμπεριφορά βελοσιράπτορα από το jurassic Park. Κάποιες στιγμές έντασης τις είχε, αλλά λίγες.
Το The Grey είναι μια μάλλον καταθλιπτική ταινία πάνω στην αδιαμφισβήτητη υπεροχή της φύσης πάνω στον άνθρωπο και οποιοδήποτε σύστημα αξιών του, απέναντι είτε σε θρησκευτικό ή φυσικό κουράγιο. Το τελευταίο είναι ευπρόσδεκτο (η άρνηση της θρησκείας λίγο πριν το τέλος και η συμφιλίωση με το τέλος που χαρακτηρίζει τους τελευταίους ζωντανούς ήρωες). ΄Ενας ένας οι ήρωες εξολοθρεύονται από την φύση, είτε από τους λύκους είτε με στυλ ''Βλέπω το θάνατό σου'' σαδιστικούς θανάτους (π.χ. πνίγμός δυο πόντους μόλις κάτω από το νερό). Ο εκπαιδευμένος στο να σκοτώνει λύκους Liam Neeson (που γενικά είναι εγγύηση) μένει μόνος του σε μια αβέβαιη τελική αναμέτρηση που δεν ξεδιαλύνεται ούτε με την ''κρυφή'' σκηνή μετά τους τίτλους τέλους.Η αντίφαση αυτού του ήρωα είναι μάλλον το clue της υπόθεσης: Πριν καταλήξουν στις παγωμένες ερημιές, ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει (είχε πεθάνει η γυναίκα του). Με το που άρχισε η φάση survivor αποδείχτηκε ο πιο survivor από όλους, με άρνηση να το βάλει κάτι σε οποιοδήποτε σημείο. Γιατί; Μήπως επειδή η παραίτηση είναι ένα φαινόμενο κοινωνικό, το οποίο εξαφανίζεται στην ωμή αγριάδα της φύσης; Ενδιαφέρουσα, αλλά ανολοκλήρωτη ιδέα. Αυτό ίσως είναι και το πόρισμα για το the grey.
Τα σχεδόν ποιητικά πλάνα της Αλάσκας από την άλλη πλευρά και τα αργόσυρτα πλάνα που διακόπτονται από τις επιθέσεις των λύκων δίνουν μια οριακά ντοκιμαντερίστικη όψη, η οποία είναι ευχάριστη στη λιτότητά της. Σε κάθε περίπτωση, ας μην την δει κανείς με κίνητρο το trailer- η ταινία είναι περισσότερο υπαρξιακό σινεμά με cgi λύκους παρά ταινία δράσης. Απλά ο προβληματισμός που θέτει, είτε είναι ιδιαίτερα απλοϊκός (θα σε φάνε οι λύκοι) είτε ανολοκλήρωτος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου