Aνασκόπηση του κινηματογραφικού 2013 μέρος Α'

Eδώ στο Villa Incognito γνωρίζουμε το μείζον πρόβλημα της εποχής. Το True Detective τελείωσε, όπως και το House of Cards, μαζί και όλα τα downloads των Οσκαρικών ταινιών (συν το Blue is the warmest colour και το Nymphomaniac). Είτε σινεφίλ, είτε hip, είτε απλά δεν μπορείς να φας/κοιμηθείς/χαλαρώσεις χωρίς να παίζει κάτι στο PC, είναι η εποχή που ανατρέχεις σε παλιές σειρές (συνήθως Φιλαράκια) και περιμένεις με αγωνία να βγουν οι καλοκαιρινές υπερηρωικές μούρες για να τις κατεβάσεις από CAM επειδή κάποιος έγραψε Α7/V8. Κάπου εδώ λοιπόν, οι επιλογές ψιλοτελειώνουν, τα επεισόδια σειρών έρχονται ένα την εβδομάδα, και αν δεν είσαι υπερβολικά τυχερός/η και δεν έχεις δει το The Wire (ορίστε, έκλεισες μέχρι και το Πάσχα) αναγκάζεσαι να ανοίξεις το πατζούρι να δεις τον ήλιο που έρχεται και να βγεις έξω μαζί με άλλους ανθρώπους και λοιπές κοινωνικές δραστηριότητες. Χαλάρωσε. Υπάρχει λύση. Ακολουθεί η ανασκόπηση του κινηματογραφικού 2013 μέρος Α' όπου ελπίζουμε να βρεις αυτό που ζητάς και να αποκτήσεις 10+ μπάρες στο utorrent. Και αυτό επειδή η πειρατεία σώζει, μεταξύ άλλων, τον κινηματογράφο. Η ανασκόπηση, σε αντίθεση με την ανασκόπηση του 2012(*), θα γίνει μέσω βραβείων, και αφού μιλήσαμε για πειρατεία, θα ξεκινήσουμε με σχετικό θέμα.

• Βραβείο εντελώς ηλίθου επιμύθιου: Πολλές ταινίες διαγωνίζονται σε αυτόν τον τομέα, αλλά ξεχωρίζει η ταινία Captain Phillips. Βλέπεται ευχάριστα, είναι καλογυρισμένη, ο Barkhad Abdi είναι ανατριχιαστικά τρομερός, αλλά τελικά παρακολουθείς μια ταινία με αγωνία και σασπένς και όλα, ποιος θα κερδίσει, οι Σομαλοί πειρατές ή ο Τομ Χανκς, τι θα γίνει πως θα γίνει κλπ, και σε κάποια φάση έρχεται ο αμερικάνικος στρατός και τέλος. Ο Αμερικάνικος στρατός σκοτώνει το δράμα. Δεν υπάρχουν μαθήματα να μάθεις, ούτε αν είσαι καπετάνιος φορτηγού πλοίου ούτε αν είσαι Σομαλός πειρατής. Από την άλλη, αν δεν είσαι ο Τομ Χανκς ή αμερικάνος, και είσαι ας πούμε Δανός, το ίδιο ακριβώς θέμα, με την ίδια πλοκή και υπόθεση, μπορεί να είναι εξαιρετικά πιο ενδιαφέρον: Η δανέζικη ταινία Karpingen (A Hijacking στα αγγλικά) είναι εξαιρετική και σαφώς ανώτερη από όλες τις απόψεις. 

• Βραβείο Μάθιου Μακόνεχι: Ο Μάθιου Μακόνεχι ήταν γνωστός για την βαριά Τέξας προφορά και ένα σύνολο από απαράδεκτες ως φρικτές ταινίες. Και ξαφνικά ο Μάθιου Μακόνεχι έγινε ο Rust στο True Detective και πήρε και Όσκαρ για το Dallas Buyers Club και ήταν γαμάτος στο Wolf of Wall Street και τώρα είναι κουλ να σου αρέσει ο Μάθιου Μακόνεχι. Αλλά όλως παραδόξως, η καλύτερη ταινία με τον (και του) Μάθιου Μακόνεχι φέτος ονομάζεται Mud και πέρασε λίγο απαρατήρητη. Είναι από τις ταινίες ''ενηλικίωσης'' τύπου Stand by Me, αρκετά καλή και με πολύ ωραίο cast, αλλά είναι και η πρώτη που ο Μακόνεχι έδειξε ότι μπορεί να δημιουργήσει πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες (και ας μην είναι τόσο αβανταδόρικοι σαν ρόλοι, όπως ο Ράστ ή ο ομοφοβικός μισογύνης λιπόσαρκος καουμπόι στο DBC). Βέβαια, ο Μακόνεχι δεν έχει σχέση με τύπους σαν τον Mickey Rourke ή τον Robert Downy Jr., μια αγαπημένη πρόσφατη συνήθεια του αμερικάνικου marketing. Οι πρώτοι ήταν και πριν καλοί ηθοποιοί και επιστρέψανε ύστερα από χρόνια αυτοκαταστροφής. Ο Μακόνεχι είναι ένας χομπίστας (αφιέρωσε το Όσκαρ στον ''μελλοντικό εαυτό του'', ποιος τα λέει αυτά;) που απλά αποφάσισε να επιλέγει πιο σοβαρούς ρόλους (έρχεται και το Interstellar του Nolan...). Mud λοιπόν, δείτε το. 

 

• Βραβείο νέας βλαμμένης μόδας: Είναι προφανές. Κάτι Bones, κάτι Percy Jackson, κάτι βλακείες μια φορά το μήνα που ακολουθούν την συνταγή: Επαναπροσέγγιση μύθου - νεαροί πρωταγωνιστές - πολλές συνέχειες. Την παρτίδα (που περιέργως ξεκίνησε ο Χάρι Πότερ) την σώζουν κάπως τα ζυγωματικά της Jennifer Lawrence με τα Hunger Games, τα οποία ωστόσο ειναι επίσης υπερτιμημένα. Είναι ταινίες με πολλά seeds και δεν αφορούν ήρωες της marvel, οπότε το βραβείο μπαίνει προειδοποιητικά. 
 

• Βραβείο ντοκιμαντέρ: Εδώ διαγωνίζονται τρια: Το Leviathan, στο οποίο κάποιοι πήγανε και στήσανε go pro και άλλες τέτοιες κάμερες μέσα στα δίχτυα και τα αμπάρια των ψαροκάικων στην βόρεια θάλασσα, και το αποτέλεσμα είναι σαν να βλέπεις επιστημονική φαντασία. Χαοτικό, χωρίς σενάριο, σε σημεία ζαλιστικό, αλλά μυρίζεις την ψαρίλα και τέτοιες εικόνες δεν έχεις ξαναδεί. Μαζί, το Room 237 όπου κάποιοι έκατσαν και ερμήνευσαν, σκηνή σκηνή, την ταινία του Stanley Kubrik η Λάμψη, προσπαθώντας να βρουν κάθε πιθανό πολιτικό/φιλοσοφικό/κοινωνικό μήνυμα, μυθοποιώντας την τελειομανία του σκηνοθέτη. Είναι σε σημεία τόσο nerd και γειά σου η θεωρία και η τεκμηρίωση μέσα από σκηνές, που επαναπρσοδιορίζει το πως ''συζητάς'' για μια ταινία, σκηνή τη σκηνή. Εθιστικό. Στην τελική όμως κερδίζει το εκπληκτικό Searching for Sugar Man (που βέβαια είναι του '12 αλλά το '13 κυκλοφόρησε ευρέως) που εξιστορεί την απίστευτη ιστορία του Sixto Rodrigues και την επιτυχία του στην Νότια Αφρική ως ροκ είδωλο την ώρα που στην Αμερική το παρατούσε και ζούσε ως εργάτης στο Ντιτρόιτ. Είναι ευκαιρία να ανακαλύψετε και τον Sixtο, είναι καλογυρισμένο, είναι απ'όλα. (επιφυλάσσομαι για το The Act of Killing. Δεν το έχω δει, αλλά η περιγραφή του φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ψάξτε το).

• Βραβείο ''αλλαγή look που του/της πάει'': Το κερδίζει η Jessica Chastain για την εμφάνισή της στο Mama. Από το ''Δέντρο της Ζωής'' του Μάλικ και το Zero Dark Thirty και τον Μπιν Λάντεν, η Jessica τα βάφει μαύρα και λίγο ροκ και διαλέγει θρίλερ φαντασμάτων. Το οποίο θρίλερ φαντασμάτων, αν εξαιρέσει κανείς την κλιμάκωση του φινάλε (αυτή η μανία να τα δείχνουν τα φαντάσματα σκοτώνει οποιαδήποτε αίσθηση φόβου) λειτουργεί σε ατμόσφαιρα και γενικά όπου μπλέκονται παιδιά που περπατάνε σαν αράχνες λίγο ατμόσφαιρα την φτιάχνεις. Ο νικητής του βραβείου φυσικά είναι απρόσμενος, μιας και θα έπρεπε να το πάρει ο Christian Bale για το American Hustle. Θα έπρεπε να το πάρει αυτός και όχι ο Μακόνεχι που έχασε κιλά για το DBC, πρώτον γιατί το έχει κάνει και ο ίδιος καλύτερα στο The Machinist (έτρωγε ένα μήλο ημερησίως για κανα δίμηνο) αλλά και γιατί το να παχαίνεις και να παραμένεις cool είναι πιο δύσκολο. Αλλά το χάνει το βραβείο γιατί έπαιζε και η Jessica. 

• Βραβείο badass: Θα μπορούσε να είναι ο Idris Elba στο Pacific Rim, ή γενικά κάθε μάχη ανάμεσα σε Godzilla και Optimus Prime που είχε το Pacific Rim. Το Pacific Rim είναι μια ταινία με ξύλο ανάμεσα σε τεράστια τέρατα και τεράστια ρομπότ, με εντελώς προσχηματικό σενάριο τύπου τσόντας (χάλασε μια τρύπα χωροχρόνου στην άβυσσο, βγήκαν κάτι τέρατα, φτιάξαμε κάτι ρομπότ, ξύλο). Θα μπορούσε να είναι είτε ο Ryan Gosling στο Only God Forgives είτε ο μεγάλος πατέρας των badass Bruce Wills στο A good day to die hard αλλά και οι δυο ταινίες δεν λέγανε, για διαφορετικούς λόγους (εντάξει, το Only God Forgives ίσως δεν έλεγε επειδή ο σκηνοθέτης είχε δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες με το Drive που ο Gosling ήταν ο ευαισθητούλης badass της δεκαετίας). Αλλά και να ήταν καλές ταινίες, το 2013 σημαδεύτηκε από το Machete Kills και μεγαλύτερος badass από τον Danny Trejo δεν έχει περπατήσει από την εποχή ακόμα του From Dusk Till Dawn. 
 

• Βραβείο wtf: Πολλοί υποψήφιοι, πάντα δύσκολη κατηγορία, εύκολη λύση ο Mandarin του Iron Man 3, όπως επίσης εύκολες οι περισσότερες σκηνές του This is the End αλλά πρέπει να το πάμε αλλού. Τελείως αλλού. Δείτε το Upstream Color. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι καλό ή κακό.

• Βραβείο cult: Αφού ο Machete πήρε το βραβείο του, το This is the end, η υπερτιμημένη μπαλαφάρα του James Franco και των φίλων του αξίζει να αναφερθεί για την βλακεία της και την σειρά από cult σκηνές. Καμία ωστόσο δεν συγκρίνεται από την σκηνή όπου ο Seth Rogen βυθίζεται στο στόμα του Διαβόλου καθώς παίζει το I will always love you της Whitney και καθώς μια αγγελική δέσμη τον σώζει τελευταία στιγμή και τον πάει σε μια συναυλία των Backstreet Boys. 

• Βραβείο εντάξει-καλό-είναι-αλλά-δεν-κατάλαβα-γιατί-τόση-φασαρία: Ντάξει, δεν είναι το Hobbit, το οποίο βάση εισητηρίων θα μπορούσε να είναι και στα υπερτιμημένα, αλλά γενικά το Hobbit ούτε καλό δεν ήταν αν εξαιρέσει κανείς την φωνή του Benedict Cumberbatch ως Smaug. Το ξεχείλωσε. Ούτε είναι το 12 χρόνια σκλάβος, γιατί είναι μια καθαρή ειλικρινής ταινία για την δουλεία στον Αμερικάνικο Νότο χωρίς φτιασίδωμα αλά Spielberg ούτε pop κανιβαλισμό αλλά Tarantino. Είναι το Gravity.
  
  Το οποίο Gravity μπορεί όντως να είναι ένα τεχνικό επίτευγμα, αλλά μια διαφορά π.χ. από άλλους πρωτοπόρους τεχνικά και νοηματικά στο είδος (2001: Η οδύσσεια του διαστήματος του Κιούμπρικ) είναι ότι δεν κορυφώνεται με κάποιο τρόπο και σε επίπεδο ιδεών.  Ένα βατράχι στο τέλος ως απάντηση στην ύπαρξη της ζωής και μια εμβρυακή στάση της Bullock στο διαστημόπλοιο είναι καλές πινελιές αλλά μέχρι εκεί.

• Βραβείο χειρότερου trailer για το 2014: Υπάρχει εκεί έξω το παρακάτω trailer. Στα έξτρα συν, σαν να μην ήταν αρκετό το θέμα της ταινίας και η ταινία η ίδια, είναι να προσπαθήσετε να καταλάβετε ποιος είναι ο καθηγητής που παίζει. Ω, ναι. 
 

 
• Βραβείο beat: Θα μπορούσε να είναι το Kill your Darlings, όπου αναφέρεται στους ήρωες της beat σκηνής αλλά πρώτον δεν το έχω δει ακόμα και δεύτερον υπάρχει η Tilda Swinton και ο Tom Hiddlestone να παίζουν τα βαριεστημένα βαμπίρ σε ταινία του Jim Jarmush. Με πολλά ψεγάδια αλλά για αυτό αληθινά beat, το Only Lovers Left Alive απαντάει κυριολεκτικά στο ερώτημα αν-θα-μ'αγαπάς-για-πάντα.

• Βραβείο Jessica Chastain: To κερδίζει δικαιωματικά η Jessica Chastain.
 

• Βραβείο Χαραμίζεσαι σε μαλακίες: Το κερδίζει η Gemma Arterton για δυο βασικούς λόγους. Ο ένας λόγος είναι το Hansel και Gretel που ίσως και να είναι η χειρότερη ταινία της χρονιάς. Ο άλλος λόγος είναι το Runner Runner που ίσως και να είναι η χειρότερη ταινία της χρονιάς. Και όλα αυτά για την βαμπιρίνα του Byzantium, για την Alice Creed του The disappearence of Alice Creed και για την Tamara Drew του Tamara Drew. Από τότε που έγινε bond girl στο Quantum of Solace πάει από το κακό στο χειρότερο.
 

• Βραβείο ταινιών-με-ολόιδο-θέμα-και-concept-ενώ-είναι-και-οι-δυο-μάπα: Προσφέρονται για back to back θέαση. Τρομοκράτες και Λευκός Οίκος. Η μια, παραγωγή των Δημοκρατικών (αφροαμερικάνος και cool ο president, πολεμοχαρείς ακροδεξιοί αμερικάνοι οι κακοί, Chaning Tatum ο ήρωας, ένας ταπεινός βιοπαλαιστής των σωμάτων ασφαλείας δηλαδή, every day american hero, εκρήξεις και κυνηγητά και πιστολίδια) και η άλλη παραγωγή των Ρεπουμπλικάνων (άρειος και τσαμπουκάς ο president, βορειοκορεάτες με διάσπαρτους εθνοπροδότες οι κακοί που θέλουν απλά να καταστρέψουν τον κόσμο, Gerald Butler ο ήρωας, ένας macho top-of-the-top super special agent secret service τύπος που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, εκρήξεις και κυνηγητά και πιστολίδια). White House Down και Olympus Has Fallen. Ενδοαστικές αντιθέσεις στον ΙΜΚ του πολιτισμού στις ΗΠΑ.  
• 
  
• Βραβείο τα-κάνατε-σκατα: Προσέξτε: Ridley Scott για σκηνοθεσία. Χωρίς συστάσεις. Cormak McCarthy για βιβλίο και σενάριο (συστάσεις: Ο δρόμος, Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους κ.α.). Michael Fassbender για πρωταγωνιστής (συστάσεις: Κυριολεκτικά παίζει σε  ταινία που χρειάζεται μόνο η φωνή του και φαίνεται και άψογη). Xavier Bardem με τρελλό μαλλί και Brad Pitt για συμπληρωματικό cast (χωρίς συστάσεις). Penelope Cruz. Cameron Diaz. Πολλά υποσχόμενο trailer. Αρκετός θόρυβος. Πως καταφέρανε να σερβίρουν όλοι αυτοί μια νερόβραστη ταινία σαν το Counselor, κανείς δεν κατάλαβε. Η αποζημίωση του τελευταίου ημιώρου δεν είναι αρκετή. Δεν είναι σαν να λέμε Savages του Oliver Stone (πρέπει να ήταν τρολ αυτή η ταινία), αλλά ήταν μεγάλη απογοήτευση.
  
• Βραβείο φωνής: Συνήθως κερδίζει ο Fassbender, αλλά φέτος ο Cumberbath παραλίγο να σώσει μια υπερπαραγωγή από τον ύπνο, δίνοντας την φωνή του στον Smaug του Hobbit. Κανείς όμως δεν θα φτάσει την ερωτεύσιμη βραχνή τρυφερή λαγνεία της Scarlett Johanson στο Her, όπου μόνο ακούγεται μέσα από ένα ipod ή κάτι τέτοιο και δίνει ρέστα στην πιο quirky ταινία της χρονιάς. 

• Βραβείο τηλεοπτικής στιγμής: Όλοι θα σκεφτούν το Red Wedding και την anti-spoiler μανία του GoT. Όπως όλοι  πλέον έχουν διαβάσει το wiki του GoΤ και όλοι συζητούν αυτήν την ανυπόστατη και αβάσιμη θεωρία (αυτή που περιλαμβάνει τον Snow). Γενικά το όχημα kill your darlings που ακολουθεί στο πρωτότυπο υλικό ο Τζόρτζ αρ αρ μάρτιν και οι δράκοι που μεγαλώνουν και σε 6-7 χρόνια θα έχουν φτάσει παππούδια στο Westeros που θα έχουν πεθάνει όλοι, είναι μια καλή πατέντα εμπορικότητας για ένα σήριαλ με δράκους και μάγισσες. Και ωραίους τίτλους αρχής που ενσωμάτωσαν δημιουργικά αυτό το ringtone που έχει τόσος κόσμος. Άλλοι πάλι θα ανατρέξουν στο True Detective και το μονοπλάνο καταδίωξης του 4ου επεισοδίου ή σε κάθε επεισόδιο του True Detective. Αλλά αυτή η σειρά μάλλον θα αφορά το 2014. Λαμβάνοντας επίσης υπόψιν ότι το Scandal in Belgravia του Sherlock (και όλος ο δεύτερος κύκλος) ήταν το 2012, και ζητώντας συγνώμη από τον Kevin Spacey και το House of Cards, η τηλεοπτική στιγμή στιγμή του 2013 ήταν το goodbye baby blue και το αντίο στον Mr. White. Breaking Bad, bitch.
 

• Βραβείο καλύτερης ταινίας του 2013: Το Snowpiercer. Δικαιωματικά. Περισσότερα, εδώ. 
• Βραβείο καλύτερης sci-fi ταινίας του 2013: Το Snowpiercer.
• Βραβείο καλύτερης Tilda Swidon για το 2013: Η ερμηνεία της στο Snowpiercer (αν και θέλει ειδική μνεία για το Only Lovers left alive και για την καινούρια ψυχότροπη ανισσόροπη παραζάλη του Gilliam, The Zero Theorem)
• Βραβείο για το καλύτερο μούσι για το 2013: Του Chris Evans στο Snowpiercer. Και υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι (δεύτερος, φυσικά ο Haisengerg κύριος White)
• Βραβείο καλύτερης μεταφοράς από κόμικ για το 2013: Το Snowpiercer. 

Μείνετε συντονισμένοι για την Ανασκόπηση του κινηματογραφικού 2013 μέρος Β' με τις 20 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. 

Μετά μείνετε συντονισμένοι για την Ανασκόπηση του κινηματογραφικού 2013 μέρος Γ'.

(*) Ανασκόπηση του 2012 δεν έγινε, έξ'ου και η διαφορά.