Όταν λέει κάποιος επιστημονική φαντασία (sic), κατά βάση μιλάει για ένα σχετικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο όπου η τεχνητή νοημοσύνη ξεπερνά το κρίσιμο όριο που ελέγχεται από τον άνθρωπο και αποδεικνύεται ιδιαιτέρως κακότροπη και επιθετική απέναντι στον Δημιουργό της. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα θεματική πάνω στην οποία και μύθους μπορείς να χτίσεις και πράγματα να πεις. Το μεγαλύτερο μέρος των πραγμάτων που έχεις να πεις τα είπε σε 160 λεπτά ο Στάνλει Κιούμπρικ τα Χριστούγεννα του 1968. Επίσης καλά τα είπαν ο κύριος και η κυρία Γουατσόφσκι το 1999, και μάλιστα σε μια φόρμα καθαρά ψυχαγωγική (πράγμα δύσκολο). Ύστερα βγάλανε άλλα δυο προχωρώντας την ιδέα τους και το μπερδέψανε κάπως. Κατ'άλλους του αλλάξανε τα φώτα, συμφωνώ με τους δεύτερους. Θα έλεγα, μόνο για την φλυαρία, ότι καλά τα είπε και ο Άλεξ Πρόγιας με το Dark City, ενώ, και σ'όποιον αρέσει, μια χαρά τα είχε πει και ο Πολ Βερχόβεν με το Robocop (ναι, το Robocop). Θα έλεγα επίσης, με υποκειμενική αγάπη, ότι τον υπαρξιακό σχολιασμό τον είπε ο Ρίντλει Σκοτ και ότι το Blade Runner είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. 
Βέβαια δεν μιλάμε για κινηματογράφο εδώ, και πράγματι όλα τα παραπάνω έχουν λογοτεχνικό υπόβαθρο. Άρθουρ Κλαρκ (έχει γράψει τρεις Οδύσσειες), Ισαάκ Ασίμοφ και αν θέλει κάποιος και κάτι με πιο καθαρή mainstream φόρμα, Φίλιπ Κ. Ντικ (από το ''Do androids dream of electric sheep'' προέκυψε το Blade Runner ενώ είναι πίσω από το Minority Report, την Ολική Επαναφορά και αρκετά ακόμα). Αρκετοί άλλοι. Ως ερασιτέχνης που σέβεται τον ερασιτεχνισμό του, δεν έχω σκάψει σε πολύ βάθος και μένω στο ''αποτύπωμά'' τους σε διάφορες μορφές (σινεμά, κόμικς, μουσική κλπ). Φυσικά, ανοίγουν πολλές παράλληλες ''γραμμές'', που έχουν να κάνουν με τα εξωγήινα και, κατά βάση, απολυταρχικό σκοταδισμό- τίποτα στο μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Αν το θέλει κανείς και πιο πολιτικά, μπορεί να γυρίσει στο μέλλον του παρελθόντος και το 1984.
Προκύπτουν όμως, δυο φαγούρες. Η πρώτη είναι ότι εκκρεμεί, στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του όγκου δουλειάς και δημιουργίας, μια μάχη. Για την ακρίβεια, όχι μια μάχη, Η Μάχη. Θέλω να ελπίζω ότι είναι σαφές- Κάποιος κέρδισε ολοσχερώς για αυτήν την δυστοπική απεικόνιση του μέλλοντος, και κάποιος έχασε. Στο ιστορικό νήμα με τα πολλά ενδεχόμενα, κάπου η σύγκρουση κορυφώθηκε και το αποτέλεσμά της μπορεί να ήταν διαφορετικό, αναλόγως τον νικητή. Άλλωστε, όλες οι σκοτεινές μητροπόλεις του μέλλοντος, εκδοχές του ίδιου κοινωνικού συστήματος εκπροσωπούν. Τι έγινε στην πορεία;
Η δεύτερη είναι παρόμοια- βλέπεις την ανθρώπινη υπόσταση των ρομπότ, τα ρομπότ εξανθρωπίζονται και ίσως για αυτό προκύπτουν τόσο μαλακισμένα. Διαφωνώ. Μάλλον γίνεται το ανάποδο, όπως το είχαν πει κάποτε και οι Radiohead.
Διάφορα σκόρπια υπήρχαν αρκετό καιρό- πως είναι η εργασία όταν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής είναι τόσο αυτοματοποιημένο; Ποιο είναι το οριακό σημείο της Μάχης και πως θα μπορούσε αυτή να εκφραστεί; Ποιο μπορεί να είναι το πρότυπο του ρομποτοποιημένου ανθρώπου; Τι φοβίζει τους ανθρώπους αν ξεπεράσουν τον Θεό; Ποιοί είναι οι αρμοί που κρατούν μια κοινωνία ενωμένη όταν η καθημερινότητα είναι τόσο ζοφερή; Πόσο εύκολη και πόσο βαθιά είναι η χειραγώγηση όταν θα έχεις βιοτεχνολογία τέτοιου επιπέδου; Τι σκοπό θα έχει;
Κατά βάση, υπήρχε η Μάχη. Η ιστορία αυτή, που απλώθηκε τόσο που απ'ότι φαίνεται θέλει άλλο τόσο επί δυο ακόμα, έχει να κάνει με την Μάχη. Εκεί καταλήγει, αλλά ξεκινά λίγο πιο πίσω. Γιατί το άλλο ερώτημα είναι η φόρμα, και ο ερασιτέχνης που σέβεται τον ερασιτεχνισμό του θέλει μια φόρμα που να διασκεδάζει κατ'αρχήν, τον ίδιο.
Οπότε είναι επιστημονική φαντασία, έχει ρομπότ και τέτοια, και διάφορες κλεμμένες και mash-up ιδέες για το πως λειτουργούν οι καφετιέρες και τα αυτοκίνητα στο μέλλον. Είναι και 100 χρόνια (και βάλε) μετά. Είναι φυσικά περιπέτεια και έχει και love-story, ή δυο τρια από αυτά. Έχει και εξωγήινους. Μαζί με αυτοκτονικές ποιήτριες και φιλοσόφους που σκέφτονται πέρα από τι λέξεις (και για αυτό δεν γράφουν τις φιλοσοφίες τους). Έχει και αυτό που μπορεί να φαντάζεται κανείς ως τον τέλειο άνθρωπο, τον άνθρωπο πέρα από τον άνθρωπο, στην υπηρεσία του ανθρώπου. Και έχει φυσικά, και την μητέρα των μαχών, αλλά όχι ακόμα, αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος.
Όλα αυτά θα ήταν μια σούπα από ιδέες. Ο κρίνος ήταν ένα τραγούδι. Αυτό το τραγούδι. Οι λέξεις ήρθαν εύκολα και ορμητικά μετά από αυτό το τραγούδι, δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν άρχισε σιγά σιγά να τελειώνει το καλοκαίρι.
Οπότε, καλή ανάγνωση: Διαβάστε πατώντας την λέξη ''πατώντας''.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου